Kuzuların harcadığı aslanlar …

Sevgilim, bugün sana bildik bir acının pek öyle göz önüde olmayan hazin öyküsünden bahsedeyim isterim. Hep sevinçler, mutluluklar, şarkılar, kuşlar yok ya hayatta… Bir de aslanları yiyen, onları harcayan, aslanların kanıyla yaşamaya devam eden kuzular var. Korkak, kurnaz, günahkar kuzular... Cesur, temiz, idealist aslanların üzerinden, kurdukları düzeni sürdürmeye devam eden alçak kuzular…

Hafta sonunda izlediğim, “Lions for Lambs” yani “Aslanı Kuzulara” filmi, ismine ilk anda pek anlam verilemeyen bir film olsa da, izlemeye sonuna kadar değer bir film. Zaten düşününce ve biraz kavrayınca, filmin sadece ismi bile yetiyor insanın aklına. Bakıyorsunuz ki dünyanın her yerinde kuzular aslanları harcıyor. Burada da, oralarda da… Bakıyorsunuz ki oyun hep aynı oyun, hesap aynı hesap…

Aslanlar inanıyor; yürekten hem de. Ve her inanan gibi hayatından vazgeçmek pahasına savaşıyor inandıkları uğruna. Nerden olduklarının, kimliklerinin, taraflarının hiç önemi yok, aslanların da kuzuların da. Dünyanın neresinde insanlar birbirini öldürmeye devam ediyorsa orada aynı zaten durum hep. Aslanlar savaşıyor; kuzular; sıcak odalarından, karargahlarından, toplantı salonlarından onlara sadece teçhizat gözüyle bakıyor. Ne de olsa aslan gibi analar aslanlar doğurmaya devam ediyor.

Savaşanlar her iki tarafta da aslanlar. Kolay mı sevgilim, yaşam denen bu nazenin gülü dağ başlarında kurşunlara sürmek bile bile… Oturup şehirlerden, konforlu ortamlarımızdan, rahattayken ahkam kesmek kolay hepimiz için. Ölümden bahsediyoruz oysa sevgilim, yani yok olmaktan, yitip gitmekten, giderken kendine ve seni seven herkese ait nice sevinci, hayali, umudu alıp koca bir yokluğa götürmekten. Evet illa da “umut” sevgilim, illa da “umut”. Yani kaybedilince gerisinin bir anlamının kalmadığı o yüce değer. Hepsi aynı olan; tarafı, kimliği zerre kadar önem teşkil etmeden; sadece kendi rantlarının, ekonomik çıkarlarının, nüfuzlarının devamlılığı uğruna aslanları parçalayıp masalarında kanlı aslan etiyle ziyafet çeken, hepimizin umutlarını çalan, bizi birbirimize düşman etmek için çırpınan, o her iki tarafın da acımasız kuzularının, bizden çaldığı en değerli hazinemiz olan “umut”…

Bunlar bizim umudumuzu çalıyor sevgilim. Bu topraklarda birlikte yaşayabilme, birlikte varolabilme umudumuzu. Satranç tahtasında piyon harcar gibi harcamaya devam ediyor kuzular, aslanları… Hüzün, öfke, kırgınlık, belki kin; soğuk bir mermi gibi aramızda dolaşıyor. Yaralıyor, vuruyor, yıpratıyor yüreklerimizi, uzaklaştırıyor bizi birbirimizden…

İşte böyle sevgilim; hayat bize kuzuların, televizyonlarından, gazetelerinden, internetlerinden gösterdiği gibi cicili bicili değil her daim. Perdenin arkasında savaş oyunları oynayanların tarafı yok! Onlar farklı taraflardan gösterseler de kendilerini; aslında hepsi aynı, aslında hepsinin hizmet ettiği şey aynı! Onlar farklı maskeler altındaki aynı yüzler! Onlar sadece rantları için “profesyonelce” savaş çığırtkanlığı yapıyor. Olansa; yitip giden, yürekli, temiz aslanlara oluyor…

D. Dara KILINÇ