La la la la laaaaaa lala biene Mayaaaaa

O değil de;

 

Üzerinize afiyet iki haftadır Pazar kültürü edindim. Anneme bunu hissettirmemeye çalışıyorum ama salt amacım keyfe dönüştürerek annemin biraz yürümesini sağlamak. Gerçi biraz zahmetli oluyor. Her gördüğü domatesi, biberi, narı, mandalinayı hatta taşıyabileceğimize inansa bütün pazarı toplayıp eve getirmek istiyor. Daha da vahimi, aldıklarının büyük bir kısmını itinayla çantalara yerleştirip akşam eve giderken elime tutuşturması.

 

Ayrıca memleketten gelen balkabağını, yaptığı o güzelim dolmayı elime tutuşturması da cabası. Tam evden çıkarken, ‘Dur! Bu elma reçelini de sana yaptım, götür onu’ dediğinde ağlamaklı olup, ‘Ama anne yaa, yeter yaa’ diye cızıkladığımda, ‘kızım taksiye biner gidersin’ diye beni susturması yok mu…   

 

İşte buna benzer bir günü yaşamak için yine evden çıktım.  Annemlerin civardaki fırına geldiğimde anneme telefon açıp geleneksel telefon görüşmemizi yaparak, ‘ekmek alayım mı?’ diye sordum. ‘Bir tane al, sakın fazla alma. Bak, sakın diyorum… yenmiyor bayatlıyor’ diye tehditle karışık telkinde bulundu.

 

Ekmeği aldım, fırıncı kız elime bir de takvim tutuşturdu.

 

Eve geldim, annem poşetteki kalabalığı görünce birden celallendi, ‘Fazla ekmek almadın dimi!’

 

- Hayır anne, bir tane ekmek aldım, bide sana maya takvimi getirdim.

 

- Kiminmiş o, Diyanetin mi?

 

- Yok değil. Kızın ismini sormadım

 

- Hangi kızın?

 

- Mayacı kızın

 

- Ben başka takvim istemem, götür onu geri ver.

 

- Peki anne.

 

- O değil de;

 

'la la la la laaaaaa lala biene mayaaaaa'

 

O değil de;

 

İyi bayramlar.