Lacivert takım elbise

Bu sabah kırmızı desenli kravatımı takıp sokağa çıktım.Sanırım vergi dairesine gidiyorduk.Çünkü durmadan kravatımla oynuyordu.Ayakkabılarını da boyatmıştı.Bazen kravat takmıyordu, o yüzden çok üzülüyordum.Kravatımı taktığı zaman dünyalar benim oluyordu
Eyvah yağmur başladı, şemsiyemi de almadı.Şimdi ben ıslanırsam ne olacak?Bana da kıyamaz aslında; hemen bir kahvehaneye girdik.Çünkü ayakkabılarım çamur oldu, paçalarım da ıslandı.Anca sıcak bir çayla sahibim kendine geldi.Başladı beni temizlemeye, arka cebimden emektar mendilini çıkardı; yakalarımı ve kollarımı siliyordu.Bu davranışını o kadar seviyordum ki; haykırmak istiyordum her defasında 'Ne mutlu bana ' diye...Ama her zaman olduğu gibi yine kimse duymadı.Beni hiç incitmez, yırtmaz ve benim sökülmeme izin vermez.'Ben ne kadar şanslıyım ya...
Yağmur dindi...Biz de yola koyulduk.Hiç aklıma gelmezdi ki;bir taksinin üzerime çamur sıçratacağı.Ah o taksici, arkasından ne çok söylendim ama yine beni duymadı.İçime attım kızgınlığımı.Yazıklar olsun, benim gibi beyefendiye dikkat etmedi.Sinirlendim şimdi. Bu kılıkla vergi dairesine nasıl gideceğiz?Sahibim hiç böyle çamurlu kıyafetle bir yere gitmez.Ama olan oldu, daha fazla kirlenmeden bir varabilseydik.Tamam , tamam şimdi sağdan ikinci sokağa döneceğiz, artık yolu ezberledim az kaldı.
Evet, geldik, içeri bir girdik; çok kalabalık .Önce biraz bekledik.Sahibim daha fazla kırışmayayım diye oturmadı, ayakta bekledi.Bana değer verdiğinin bir göstergesiydi bu.Neyse işimiz bitti ve nihayet dışarı çıktık.Hava güneşliydi.Sahibim derin bir 'oh' çekti.Gökyüzüne baktı ve bana 'Parka gidelim' dedi.Nekadar sevindim, çocuklar olacaktı orada cıvıl cıvıl, sahibimin yüzü gülecek her zaman yaptığı gibi simit alıp, yiyecek ve simitin kalanını kuşlara verecekti.Eee yılların yorgunluğu vardı;böyle dinlenmek iyi geliyordu sahibime.Parkta oturduk.İlk işi kravatını gevşetmek oldu;biraz üzüldüm çünkü ben onunla bir bütünüm.
Aaaa o da ne? Sahibim nefes almakta zorluk çekiyordu.Sol omzum düştü, kravatım pervasızca yamuldu, gömleğimin düğmesi de koptu.Hay Allah bir terslik var bunda, yoksa bana bu kadar kıymetsizce davranmaz...Çünkü; var yok bir tane lacivert takım elbisesi var.O da benim... Kollarım çırpınmaya başladı, nefessiz kalıyordu.Birden başı öne düştü, şapkası da üstüme ...O an bağırmaya başladım ama yine kimse duymadı ve olan oldu.Sahibim öldü...
Evet, evet üç dört yaşlarında bir kız çocuğu karşımda dondurma yiyordu.Şaşkın halde bana baktı öylece.Yardım et dedim ama anlamadı.Dondurması yere düşünce ağlamaya başladı.Annesi de yanımıza gelince 'imdat' diye bağırdım .Bu sefer sesim duyuldu ki herkes başımıza toplandı.

Derken kendimi bir eskiciye satılırken buldum.

Çok ağladım 'kravatımı istiyorum' diye.Ama duyan olmadı.

Yalnız gittim başka bedenlere....