Laneti giydin sırtına...

Sen en tehlikeli hayvansın. Ve yeryüzünün şanı şerefi değil utancısın. Yazıklar olsun sana...

Kaç kişiyi öldürdün hayatın boyunca? Kaç kişinin kanı senin silahından çıkan kurşunla toprağı suladı? Kimin ekmeğini yedin doğduğundan beri ve kimin çocuklarını öldürdün? Kaç ananın yüreğine kızgın korlar bastın? Kaç gelini ağlattın kaç evladı babasız bıraktın? Peki bütün bunları ne uğruna yaptın?

Bir kuklasın sen zavallı yaratık. Tüm bu içtiğin kanlar sonunda sahip olacağını sandığın herşey hayal. İnan bakalım yalanlara. İç o gencecik kanları. İç ve kudur daha da çok. Bir gün senin de kanını içecekler. Hem de o, seni yalanlarıyla büyüleyen zalimler.

Kalır mı sandın yerde bunlar? Feda eder mi sessizce bu koca vatan çocuklarını? Senin o zehirli dişlerin arasından yeniden doğar o çocuklar da seni bir gün parçalar. İzin bile kalmaz dünya üzerinde. Şimdi uyuyor mu sandın herkesi? Şimdi suskun ağlayan o anaları kabullenmiş mi sandın? Ya o el kadar babasız kalmış yetimi hep böyle ağlar mı sandın?

Bu laneti giydin artık sırtına. Ve o lanet yakanı asla bırakmayacak. O lanet senin sonun olacak. Çünkü sen kendi kaderini kendi kanlı elleriyle yazansın. O lanet asla bırakmayacak yakanı... Her şehit için bin kez vurulacaksın o lanetle... Her damla kan için binlerce... O lanet seni bırakmayacak... Asla...

Fotoğraf: Tarık Aytaç Gürbüz