Lefter Fenerbahçelisiyim

Bana sık sık hangi takımlı olduğumu soruyorlar. Ben Fenerbahçeliyim ama Lefter Fenerbahçelisi.

Ondandır içimdeki Galatasaray sevgisi. Hiç gocunmam BeşiktAŞK yazmaktan veya Trabzonspor İnter’e gol attığında havaya zıplamaktan.

Bir anadolu takımı şampiyon olunca o yüzden mutlu olurum, durup durup Ankaragücü’nün içler acısı haline üzülmem de Lefter Fenerbahçeliliğimdendir.

Aslına bakılırsa, aynıdır tuttuğum takım Metin Galatasaraylısı ve Hakkı Beşiktaşlısıyla.

Üç oğlumuz olsa, adlarını Oğuz, Rıdvan, Aykut veya Metin, Ali, Feyyaz değil Hakkı, Metin, Lefter koymak isteriz biz.

Hepimizin gönlünde sarı lacivertin, sarı kırmızının ve siyah beyazın yeri ayrı olsa da gözlerimiz perdeli değildir eğriye eğri, doğruya doğru demeyecek kadar.

Daima kazanmak isteriz ama karşımızdakinin de bizim kadar kazanmak istediğini unutmayız. Kazanınca çok seviniriz ama kaybedince dünyamız kararmaz; teselli buluruz kendimize rakibin sevincinden.

Dedim ya Lefter Fenerbahçeliliği bu veya Metin Galatasaraylılığı, Hakkı Beşiktaşlılığı. Onların bize öğrettikleri.  

İşte bu yüzden efsaneydi Lefter Küçükandonyadis; tıpkı Hakkı Yeten veya Metin Oktay gibi. Onun sadece kadife ayakları değil asıl bir de elmas gibi parıldayan kalbi vardı.

Yoksa neden yüzbinler, hiç izlemedikleri bir futbolcunun ardından ağlasın? Neden her renkten atkılı taraftarlar Lefter’i son yolculuğuna kolkola uğurlasın?

Sakın ola ki Lefter’i sadece bir futbolcu olarak görmeyin. O, paf takımında oynarken, a takımına dört gol attıktan sonra utancından kaçıp ortadan kaybolacak kadar mahçup, hayatının dört yılını bu ülke için askerde geçirecek kadar vatansever, ırkı dolayısyla kendisine milli takımda yapılan haksızlıkları sineye çekecek kadar mülayim, evini taşlayanlardan şikayetçi olmayacak kadar da büyük bir insandı.

Onun üzerinde, giymekten gurur duyduğu çubuklu olduğu için biz de onun bu formayı taşımasından gurur duyduk ve o formayı en çok ona yakıştırdık.     

Bu koca çınar belki bugün devrildi ama karıştığı toprak eminim o ve onun gibilerden feyz almış nice yeni fidanlar yeşertecek.

Artık Lefter Büyükada’daki evinde olmayacak ama biz onu görmeye devam edeceğiz; kendinden büyük futbol topuna hakim olmaya çalışan küçücük bir çocuğun gol sevincinde, sahada tüm gücüyle mücadele eden futbolcunun terden sırılsıklam olmuş formasında, kaybettiği bir maçtan sonra rakibinin elini sıkan taraftarın centilmenliğinde.  

Bugün Lefter’e rahat uyu demek kolay fakat eğer onun, Metin’in, Hakkı’nın ve daha nicelerinin gerçekten rahat uyumasını istiyorsak, yapmamız gereken, bıraktıkları mirası onlarla birlikte toprağa gömerek renklerin esaretine veya kısır çekişmelere kaldığımız yerden devam etmek değil, onların bize gösterdiği değerleri sonsuza dek yaşatmaktır.

Efsaneleri bu dünyadan göç etmek değil, miraslarına sahip çıkmamak öldürür; gelin onlar gerçekten ölümsüz olsun.

http://twitter.com/cannizamoglu

can.nizamoglu@gmail.com