Leyla... Layu’la Aşık...

Mecnun… Nasıl da bütünleşmiştir bu isim aşk ile… Aşkın ulaşılabilen en üst seviyesi olarak kabul ederiz Mecnun olmayı. Aşkımızın ne büyük olduğunu göstermek için kullanırız “Aşkından Mecnun’a döndüm” sözünü. Bu sözü duyup da yüreği sızlamayanımız da yoktur hani. Hayranlıkla acıma duygusu karışır da şefkat ve merhamet ile bakarız karşımızdakine. Mecnun gibi aşık olabilmek! Ne büyük meziyet! O kadar çok sevmiş ki aklını kaçırmış! Vah yazık!

Ya Leyla… Ne biliriz ki Leyla hakkında? Kays’ın Mecnun’a dönüşme sebebi. Belki çok güzeldi belki de Mecnun’a öyle göründü… Bu kadar… Mecnun odaklıdır aşk… Leyla’nın ne hükmü var ki…

Böyle midir gerçekten? Leyla… çok sevilmiş de hiç sevmemiş mi? Hiç yanmamış, hiç ağlamamış mı? Sevmiş, yanmış, ağlamış en az Mecnun kadar… Ama delirmemiş… Sabretmiş, beklemiş, mücadele etmiş aşkı için. Çöllere atmamış kendini, aksine hayatın içinde kalmış ve en zoru da gizli yaşamış elemini… Yanıyorum diyememiş, dertleşememiş, kimseden bir yardım alamamış. Mecnun iyileşsin diye Kabe’ye götürülürken, Leyla odasından çıkarılmamış. Dört duvar arasında ama eli kolu bağlı kalmamış. Sevmediği birisiyle evlendirilse de aklını kullanıp kendisini koruyabilmiş. O zamana göre imkansızı başarmış da çöllerde sevdiğini bulabilmiş. Mecnun’dan “Sen kimsin? Leyla benim içimde” sözünü duyuncaya kadar vazgeçmemiş. Sonra… Ümidi bitince ömrü de bitmiş. Yine de son nefesini sevdiğini korumak için harcamış. Annesine “Mecnun’un suçu yok” demeyi tercih etmiş kelime-i şahadet yerine…

Leyla ve Mecnun… Dilerim cennette kavuşmuşlardır birbirlerine. Mecnun’da çok sevmiş Leyla’da. İkisi de farklı şekillerde yanmış aşklarının ateşinde. Sevgilerini kıyaslamak elbette büyük gaflet. Ama Leyla’yı unutmak da öyle.

Layu’la: üstüne çıkılamaz, çok yüksek, galip ve üstün gelinemez.