Leyla'nın Evi

22 Şubat tarihinde İzmir Atatürk Kültür Merkezi'ndeki gösteriminde izledim Leyla'nın Evi'ni. Zülfü Livaneli'nin aynı adlı eserinden tiyatroya uyarlanmış. Nedim Saban yönetmiş. Oyun 15 dakika geç başladı. Tiyatroda bari belirtilen saatlere sadık kalınsın. Tam saatinde oyun başlasın, geç kalan da geç kaldığıyla kalsın. Kalsın ki bir daha geç kalmasın. Ama olmuyor işte!

Gelelim oyuna. Konu güzeldi ama işleyiş için aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Bazı sahneler gereğinden fazla uzun tutulmuş. Özellikle de gazeteci Yusuf ve Rukiye'nin evinde geçen bölümler. Hele dekor. Tam bir fiyaskoydu. Emek verilen bir şeyler için bu cümleyi kurmak belki hatalı ama bu kadar özensiz olunması da bana şaşırtıcı geldi. Arka fonda bir perdeye çizilmiş yalı resmi ile yalı canlandırılmaya çalışılmış. Ama bir insanın boyu ikinci katın penceresine denk geliyordu. Yani ölçek düşünülmeden yapılmış. Bahçe kapısı olarak sürgülü bir demir kapı yapılmış. Burada kaldırım - yol - yalı ayrımı yeterince vurgulanamıyordu. Yalının bir odası olarak gördüğümüz sahne, gelişigüzel bir perde ile ayrılıyor Yusuf'un evi haline geliyordu ama eşyalar yalıdaki eşyaların aynısı idi. İki tabure, şifoniyer, onun üstünde müzik seti ve kanape. Çok mu zordu oraya bir başka ev eşyası koymak?

Oyuncular çok başarılı idi. Ama bu roman daha nitelikli bir dekoru hak ediyordu diye düşünüyorum.

Yine de emeği geçen herkesin eline sağlık. Tiyatroya gitmek, oyun izlemek herşeye rağmen güzel.