Life of Pi- Sakın umudunu kaybetme!...

Tanri beni terketmis gibi görünse bile, yine de beni gözetiyordu. Acilarim umurunda degilmis gibi davransa da beni izliyordu. Artik hic kurtulma umudum kalmadiginda beni teselli etti.

Evet, hayata , canim kadar sevdigin tüm insanlara, beni yasama baglayan herseye ve yaradana küstügüm ve vazgecmekten bile vazgectigim bir andi. Beni teselli edecek hic bir seyin olamacayagini düsünüyordum artik; ama ben kendimden vazgecsem bile Yaradan benden vazgecmemisti ve bir melegin kanatlariyla bu filmi göndermisti; Life of Pi... Aldigi Oskar`i ve en iyi film müzigi, en iyi görsel efektler ödüllerini sonuna kadar hak etmis olan o büyüleyici film...
Pi, Tanri´yi arayan bir dervisti ve onun bu icsel yolculugu metaforik bir dille anlatiliyordu. Kendisine Nilüfer cicegini anlattigi icin asik oldugu sevgilisini ve dogup büyüdügü yeri arkasinda birakip, ailesiyle birlikte bir gemiye binmisti; fakat gemi batinca ailesini de kaybetmis, gemiden kurtulmayi basaran vahsi bir Bengay kaplaniyla birlikte bir filikayi paylasmak zorunda kalmisti. Kaplan, onun egosunu yani, benligini temsil ediyordu. insan her seyini kaybetse bile, egosundan kurtulmasi cok zordu. Onu öldüremecegini bildigi icin terbiye etmeye karar vermisti. Tipki dervisler gibi!... "ona olan korkum, beni hayata bagliyor" diyordu. Kendisini yememesi icin sürekli olarak onu beslemek zorundaydi ve bu calisma esnasinda da kendi acilarini unutuyordu.

Dervis Pi'de tipki benim gibi, Tanri´ya gidilecek sonsuz sayida yol oldugunu ama hedefin bir tane oldugunu düsünüyordu. Onun icin de; hem Hristiyan, hem Müslüman, hem Hindu, hem de üniversitede ögrencilerine kabala ögretisini anlatan bir Yahudiydi. " İnanc, bircok odasi olan bir evdir" diyordu. Bana göre de inanc bir ele benziyordu ve elin ic yüzü, Hristiyanlik (hakikat- tesbih- batin yönü) dis yüzü, Yahudilik ( tenzih- zahir yönü) ve elin birlestirip yumruk halini almis seklide, islam ( Tevhid) oluyordu.
 Pi´nin inanci benimkine benzer bir sinavdan geciyordu ve Onun " Şüphe yararlıdır. İnancı canlı tutar. Sonuçta test edilmeden inancının gücünü bilemezsin" sözü beni yeniden inanclarima bagliyordu.

Dev dalgalar arasinda, yemeginin, ümidinin tükendigi bir anda firtinaya tutulup, isyan etmeye baslamisti. "Tanrim, herseyimi kaybettim. Daha ne istiyorsun benden?... Sana teslim oluyorum artik. Teslim oluyoruuuuummm!... " Ve nihayet, teslim oldugu o gecenin sabahinda kaplanin uysallastigini görmeyi basarmisti... Sabrin neticesinde de elbette karaya cikmayi basaracakti; cünkü o hicbir zaman umudunu yitirmemis ve asla vazgecmemisti.

Ben bu yaziyi yazarken de ne okuyucu sayisi ne begeni kaygisi tasimiyorum. Umudu tükenmek üzere olan bir insana ulasip, ona su sözleri hatirlatmis olmak beni amacima ulastirmis olacaktir. " Tanri seni terketmis gibi görünse bile, yine de seni gözetiyor. Acilarin umurunda degilmis gibi davransa da seni izliyor. Artik hic kurtulma umudunun kalmadiginda da seni teselli edecektir. SAKIN UMUDUNU KAYBETME!"