Limon Kabuğu

Günler ne hızlı , ne hareketli geçiyor. Gündem manyağı olduk. ( ben buldum!!! )

Bu hafta da Cumhuriyet resepsiyonu, anadilde eğitim, türban , alkollü içeceklere yapılan zam tartışmalarıyla geçti yine . Şu insanların çözümsüz gündemi beni sıkıyor sıkmasına ama elim mahkum ne yapayım. Açılım yapalım dedik bi kere..., Kabukları kıralım, madem beraber yaşıyoruz empati geliştirelim, birbirimizin dünyasını anlayalım dedik. İnsanları anlamak meğer ne zormuş... Ne kadar demokrat ve ( övünmek gibi olmasın ama ) zeki bir kuş olsam da, anlamaya çalışsam da zorlanıyorum işte.

Benim yaptığımı keşke insanlar da kendi aralarında yapsa diyeceğim ama çooook zor.

Bazen anne, gazetelerin kendini birşey sanan köşetaşlarına kızıp "Benim kızım bile onlardan akıllı, sapla samanı karıştırmıyor" deyip beni onore ediyor ,öpücük konduruyor gagama. Benden de ona bir öpücük cik.

Laf aramızda anne geçen hafta Cüneyt'e kızdı. ( hadi azcık dedikodu yapalım) 5 N 1 K Cüneyt'e. Zaten programındaki Fazıl Say 'a olan tavrı nedeniyle ona negatif elektrik yüklüydü. Bu yazı da tuz biber oldu. Yeni Radikal'de ona bir köşe vermişler ya...buldumcuk olup accık saçmalamış. İşte böyle bi şey demekki ham olmak.

"Sıkmabaşınla sana bu kamusal alanlarda yer yok anne! diye başlık atmış. Bu anne ajitasyonu, bu popülist yaklaşım da neyin nesi?? Küçük Emrah basın hayatına adım mı attı yoksa diye meraklandık valla. Hey büyük yarabbim... Cüneyt Özdemir'miş meğerse. Yoksa annesi KPSS sınavına girip kamu personeli mi olacak bu yaştan sonra ? Üniversiteye başlayacak desek türban artık orda serbest... Bu çocuk bi Pensilvanya ziyareti yaptı... feleği şaştı, kafası karıştı." diyooooo anne...

Aman yaaaa...bana ne... diyemiyorum işte. Çıktık yola artık, empatik olup anlamaya çalışacağız insan dünyasını.
***
"Dane dane benleri var yüzündeeeeee yüzündeeeee, yüzünde."
Anne yüzüme bakıp bu türküyü söyler sabahları . Tabi neşesi yerinde olduğu zamanlar. Benim de gıdılarımda benlerim var ya ondan. Sesi güzel olmasa da benim için türkü söyleyip beni sevmesi çok hoşuma gidiyor. Ben de kaçmıyorum, her yerimi gıdımı, kafamı, patilerimi öpmesine izin veriyorum onun için.
"Dünya da senden datlu varmolaaaa, varmolaaaa varmola" diyor bana... Deli kadın. Sevilmek ne güzel...

Bazen kendi cinsimden bir sevgilim olsun, beni sevsin , flörtleşelim istiyorum. Ama şimdiye kadar beni tanıştırdıklarıyla elektriğim hiç uymadı. Elektrik meselesi çok çok önemli işte. Olmayınca olmuyor. Komşunun Boncuğu epey peşimden koştu. Bir kaç hafta bizi yalnız da bıraktılar konuşup anlaşalım diye. Ama sonunda arkadaş kalmaya karar verdik. Şimdi arasıra balkondan balkona birbirimize cik cik gönderiyoruz.

Benim esas belalım Maviş. Dedemlerin kuşu. Sevdalı bana. Ama olmuyor, olmuyor olmuyooooor işte. Sevemedim gitti. Onlara gittiğimizde hiç peşimi bırakmıyor, bir sırnaşık bir yapışık ki sormayın gitsin. Tamam sevilmek güzel de ben onu sevmiyorum ne yapıcaz?... Aile bizi evlendirmek için epey uğraştı. Onlar pes etti ama Maviş pes etmedi. Görüşmeyelim diyorum olmuyor.  Bir yerlere gideceklerinde haftasonu beni onlara bırakıyorlar. 2 gün uğraş bakalım Maviş canavarıyla. Sevgili olmak şart mı sanki? Arkadaş olalım dost kalalım birlikte oynayalım konuşalım ne var sanki...Benimde ihtiyacım oluyor işte bazen kendi dilimde derleşip başımı göğsüne dayayacağım bir dosta . O Maviş olamaz mı ? Ama onun aklı fikri başka şeyde.

Bazen benim dilimden yani kuşdilinden sesler duyup heyecanlanıyorum .Koşup bakıyorum kiiii...televizyondanmış...Cevap veriyorum onlara, televizyonun önünde bir oraya bir buraya koşturup hiç ayrılmıyorum. Ama, ne onlar benim sesimi duyuyor ne de ben onların ne dediğini anlıyorum. Çünkü çoğu zaman kuş dili de olsa bizim lehçelerimiz şivelerimiz farklı . Ben artık zaten ev kuşu olmuşum. Yine de aynı dili konuşan birilerini duymak hoşuma gidiyor, seviniyorum.

Ayyyy... çok konuştum galiba...

Muhabbetle...

Limon.