Lütfen bana güvenin.

Bu gün MB'da çocukluk arkadaşım Necdet MANCILIK'ın yazısıyla karşılaşınca, geçmişe bir yolculuk yaptım.

Sokağımızın hemen karşısındaki çıkmaz sokakta oturuyordu Necdet'ler. Her zaman ki aceleciliğim yüzünden, okula giderken beni almak Necdet'e kısmet olamadı hiç, vaktinden önce kapılarında biten bendim çünkü. Galiba bu aceleciliğimin altında ki sırda, annesi Halide Teyzenin bize hazırladığı sıcacık çay ve kahvaltıydı. Erkenden yola çıkardığım için arkadaşım bana kızsada, Halide Teyze bu durumdan çok memnundu.

Sonrasında görüşemememize neler sebepti hala çıkarabilmiş değilim, Necdet'e sormam lazım.

Geçmişe yolculuk bana annemin tutumlarını ve ne kadar şanslı olduğumuda hatırlattı.

Çünkü o, bana her zaman güvendi, hangi şartta olursa olsun yanımda olacağını hissettirdi.

Geri dönüp baktığımda iki, üç kız arkadaşım olduğunu, buna karşılık sayısı oldukça kabarık erkek arkadaşım olduğunu gördüm.

Sebep neydi sizce???

Baskıcı ve hoş görüsüz aileler!

Arkadaşınızla buluşamazsınız, birbirinizin evine sık sık gidip gelemezsiniz, okul çıkışında evin yakınlığına göre, biçilen dakikalardan fazla geç kalamazsınız.

Sonuç; kız çocuğu olarak yalnızlığa mahkumsunuz.

Lise 2'de sınıfça Heybeliada'ya gitme kararı almıştık, katılım sözde tamdı. Sözleşilen gün ve saatte randevu yerine gittiğimde kaç kız vardı sizce? Sadece ben...

Kara kara düşünmeye başladım, gitsem bir dert, gitmesem bir dert misali. Erkek arkadaşlarımı cami avlusunda bırakıp (randevu yerimiz orasıydı) gidip en yakın arkadaşımı ve ailesini ikna ettim. Sonra koştura koştura kendi ailemi sayıdan haberdar edip, gene de izin verip vermediklerini öğrendim. Ve onbeş erkek, iki kız grubuyla adaya gittik.

Dönüşte anneme "Sadece Neşe ile benim diye izin vermezsiniz diye düşünmüştüm" dediğimde, annem:

- Sen güvenimi boşa çıkarmadın ki, nasılsa izin vermiştim ama ikiniz olunca için rahat etmedi, o yolu tekrar sormak için geri geldin, hayır demem mümkün değildi, dedi.

Bu cümlenin anlamını, şu an kelimelere sığdıramıyorum.

Ailemin, özellikle de annemin bana güveni, beni yanlışlardan korudu, bir çok konuda daha dik, daha atak olmama, daha kendim olmama sebep oldu.

Hiç mi hata yapmadım? Tabi ki yaptım.

Ama güvenlerini göstermeseler, hissettirmeseler sanırım bu hatalarımın sayısı, yaptıklarımla bir kaç katının çarpımı olurdu.

Belki içinizden bu bahsettiklerin yirmi-yirmibeş yıl önce şimdi değişti diyenleriniz olabilir. Ama şimdi de ben anneyim ve ne yazık ki kendi çevremde hala değişmeyenlere tanık oluyorum.

Kendine, arkadaşına. çevresine güven duyan çocuklar yetiştirmek istiyorsanız;

Lütfen, önce siz çocuklarınıza güvenin!

Yasaklar, merak doğurur, bunu aklımızdan hiç çıkarmayalım.



15/01/2008