Macbeth, Hrant Dink ve iki ölü çocuk

Sheakespeare'in 2 oyununu Oyun Atölyesi'nden izledim geçtiğimiz 1 ay içerisinde: 7 ve Macbeth. Her iki oyun da birbirinden iyiydi. Burada Macbeth'ten hareketle protesto kavramı üzerinde durmak istiyorum. Oyunun başında ve sonunda, 3 cadı karakteri yüzlerinde birer maske ile beliriyorlar. Bu cadılardan erkek olanı küçük bir kızın, kız olan diğer ikisi ise biri çocuk iki erkeğin yüzleriyle çıkıyorlar seyircinin karşısına:

Hrant Dink, Uğur Kaymaz ve Ceylan Önkol'un yüzleri.

Hani oyunda geçen bir replik var: "Eskiden de şimdi olduğu gibi kan dökülürdü her yerde. Akla hayale gelmeyecek şekilde hem de. Fakat eskiden beyni patladı mı, adam ölürdü hikaye biterdi. Şimdi kafasına yediği yüzlerce darbeyle bile gelip yolumuza dikiliyor. Bu cinayetin kendisinden de beter..."

Yönetmen bize, bu 3 ismin ölmediğini ve yolumuza dikileceklerini haykırıyor. Hikayenin de bitmediğini söylüyor

Çünkü, henüz görülmemiş bir hesap, uygulanmamış bir adalet ve dinmemiş gözyaşları vardır.

Macbeth'in zaten kendi mesajı vardır dünyaya. Hırsı, intikamı, bencilliği, kandırılmışlığı, delirmeyi ve ölümü haketmeyi çok da güzel anlatır fantastik ögeler kullanarak. Ve Macbeth bugün İzmir'de bunlara ek olarak yakından bildiğimiz 3 ismi de hatırlattı izleyiciye, % 100'e yakın bir doluluk oranını tutturarak.

Ne bağırma vardı, ne çığırma. Ne yumurta vardı, ne taş. Ne pankart vardı, ne şiddet. Ne polis vardı ne de anarşist.

Bu bir nevi bir protestoydu, 1600'lerde yazılmış bir oyunun günümüze uyarlanışı gibiydi, iktidar sahiplerine bir uyarı gibiydi, muhalefet sahiplerine bir uyarı gibiydi, ideoloji şakşakçılarına bir uyarı gibiydi. "Kendinize gelin" uyarısıydı bu, "en ufak şeylerde kırıp döküyorsunuz, halbuki burda canını yitirmiş olanlar var" diyorlardı bize atölyedekiler.

Kırmadan, dökmeden de yapılabiliyormuş bunlar. İşte, sanat bu zaten.