Madalyonun İki Yüzü

Hayrandır herkes elbet

alın teri emmiş

rengârenk çiçeklerin güzelliğine,

ama çekmez

kimselerin dikkatini

bahçıvanın ellerindeki

karanlık nasırlar.

Siler kulakların pasını

bir çoban kavalından

çıkan melodiler,

ama kimselerin haberi yoktur

bunun için

kaç kamışın

göğsünün oyulduğundan.

İmrenir herkes elbet

her dağın zirvesine

bayrağını diken cesur dağcıya,

ama kimseler duymaz,

onun dudaklarında dolaşan

“Orda bir köy var uzakta” şarkısını.

Mutluluğa boğar gözleri,

çölleri aştıktan sonra

denizine kavuşan

susamış nehrin görüntüsü,

ama kimselerin aklına gelmez

onun,

kaç arkadaşını

çölde bırakmak zorunda kaldığı.

Büyülenir herkes elbet

deli yüreklerde yoğrulmuş

asi şiirlerin ihtişamıyla,

ama kimseler bilmez

beynin çıkrığına sarılı

düşünce ipliğiyle

imgeler kuyusundan

mısra kovasını çekmenin

ne denli zor olduğunu.