Madem bahar

Her sabah neşeli uyansak olmaz mı?

Çok mu zor, imkânsız mı? Ender olur ama bazen olur ya; sebepsiz, tarifsiz bir sevinç olur içimizde...

Dudağımıza nereden gelip yapıştığını bilmediğimiz bir şarkı, bir melodi...

Yan bahçeden gelen yeni kesilmiş çimlerin kokusu...

Komşunun pişirdiği sahanda yumurtanın kokusu...

Taze demlenmiş çay kokusu...

Baharın kokusu...

&&&&

Bir ara çok erken kalkıp Şuayip ağabeyin çay bahçesine giderdim... Simitçiler açmadan, kediler çöp torbalarının altını üstüne getirirken ve yaz olmasına rağmen hava buz gibiyken...

Kısa kollusunuzdur ya, ne güzeldir o ürperti... Üşürsünüz ama hoşunuza gider...

Denize en yakın masaya oturur seyrederdim öyle...

Yürüyüşe çıkanlar geçerdi önümden tempolu adımlarla...

Köpeğini gezdirenler, köpeği ile konuşanlar, köpeğini dinleyenler...

Kuşlar sonra...

Kuşlar da müdavimidir o çay bahçesinin... İnsanlara aldırmazlar, yok gibi davranırlar daha çok...

Yapmalı gene, bir sabah çok erken kalkmalı...

Daha farkında olmalı olan bitenin...

&&&

İnsanın hem sabahın erken saatlerini hem de geceleri sevmesi mümkün mü?

Ve gündüz uykusunu?

Ne güzel şeydir o... Olduğun gibi uzanırsın yatağın üzerine, araladığın camdan içeriye sızan sesler ninniye dönüşür ve tülün rüzgârla cilveleşmesini izlerken, dalar gidersin...

Dalmazsın aslında, farkındasındır olan bitenin, farklı bir haldir o...Hem uyuyor rüya görüyorsundur hem uyanıksındır...

Hayat gibi!

Açık havada uyumak da güzel... Bir akasya ağacının altında mesela, dere kenarında, saçlarında karıncalar gezerken ve ürkerken bir yaban arısının sesinden, bir papatyaya nefesin kadar yakınken...

Madem bahar, papatya toplamalı yarın...

Gelinciklerden şurup yapmalı...

&&&

İnsanın hem sabahın erken saatlerini hem de geceleri sevmesi;

Birbirinden çok farklı iki kadına âşık olması gibi...

Olmaması lazım ama oluyor işte...