Mahsunlaşıyor

İnsan Tanrı'nın karşısına geçince mahsunlaşıyor. Sen ne biliyorsan kendi hakkında, o daha fazlasını biliyor. Saklamak yok. Çıplak gibisin. Doğduğun gün gibi... Öldüğün gün gibi...O zaman sevabınla günahınlasın.

Çoğumuz yalnızca ölürken en samimi halini takınıyor bu yeni dünyada.

Artık yürümüyoruz. Koşuyoruz. Artık aşık olmuyoruz, aşık olduğumuzu sanıyoruz. Artık hep birlikte çürüyoruz. Bedenimizden yayılan pis kokuları bastırmak için doğuyor yeni bir sektör daha. Hepimiz kocaman bir çocuğun korkaklığında yaşıyoruz dünyada. Pişman olmuyoruz.

Bir bilgisayar ekranıyla, bir sevgili arasındaki fark her geçen gün erimeye başlıyor parmak uçlarımızda. Sevgilimizin teninde değil klavyede geziyor parmak uçlarımız. Kitapla tablet, sözle görüntü yer değiştiriyor hızla. Sesin cazibesi ve kutsiyeti kalmıyor. Dil eriyor. Renkler sadece üzerine düştüğü nesneyle anılıyor. Kokular geçmişi hatırlatmıyor. Pişman olmuyoruz.

Yollar bizden önce gidiyor varmak istediğimiz yere. Eskiden yürürdük, insanlarla göz göze gelirdik artık gelmiyoruz. Durup beklemelere tahammülümüz kalmadı. Durup sevmelere hiç zamanımız yok. Büyük yalnızlığımız içinde koşturuyoruz sadece. Ve endişeliyiz. Kaygı yaşantımızın en önemli parçası haline gelmiş. Artık kimsesi olmayanların yalnız sayıldığı bir çağdan, her şeyi olan kalabalık yalnızlıklara, çoklu yalnızlıklara evriliyoruz. Bıktıran kalabalıklarda, o çirkin kalabalıklarda daha da yalnızlaşıyoruz. Pişman olmuyoruz.

Artık daha iyi anlıyoruz insanın çürüyüp gitmesi için kendisinden başka bir şeye ihtiyacı olmadığını.

Hayat ağzımızda her türlü tadı bırakarak akıp gidiyor. Hayat insanla dalga geçen bir olasılık sadece. Herkesi özletiyor ama kimsenin yüzünü göstermiyor kimseye. Ve yaşamın kendisi doğada görülen bir sapmadan başka bir şey değil. Hepsi bu.

Bazen insan öyle bir özlenir ki.

Özlenen bilse yokluğundan utanır...