Makina'nın zappingsizlik rekoru!

Dün gece, daha doğrusu sabaha karşı saat 5.15'te farkına vardım ki izlediğim ''Makina'' bana bir rekor kırdırmıştı. Yaklaşık 4 saat boyunca hiç zapping yapmadan televizyonun karşısında öylece kala kalmış, kimi zaman sözkonusu eleştirilerden kendime paylanmış ve kendi kendimi sorgulamış, kimi zaman stüdyodaki kahkahaların içinde bulmuş kendimi, kimi zaman da stüdyodakiler gibi hüzünlenmiştim, birbirine girift olmuş ezgilerin etkisiyle! Uzun zamandır böyle keyif alarak, zapping aletine dokunmadan, bir program izlememiştim.

Özellikle, son zamanlarda curcunaya dönen televizyon ekranlarında ''Okan Bayülgen'' gibi zeki, bilinçli ve bu zekasını doğru zamanlarda doğru yerlerde kullanan televizyoncuların var olduğunu bilmek, bu curcunanın içerisinden parmak kaldırıp söz hakkı isteyecek kadar duyarlı insanların da varlığını akla getiriyor. Nerdeyse kapkara olmuş bir nesnenin bir yerlerinden bembeyaz bir ışığın süzmesi o nesnenin de aynı zamanda aydınlatabileceğini gösteriyor. Fakat sahip olduğu ışığın farkına varamayanlar maalesef bu karanlığa hapsoluyor. ''Sihirli Kutu'' dediğimiz bu karartının içinde ''Sihirli Makina'lar'' da var! Sihrine kapıldığımız bu makinalardan biri de ''Okan Bayülgen''in ''Makina''sı hiç kuşkusuz.

Program bir canlı yayın; fakat bu öyle bildiğiniz canlı yayınlar gibi değil. Daha canlı. Canlı; ama kanlı değil, canlılığın hayatın canlılığına benziyor. Dünkü program da nitekim böylesi hayat tadında canlıydı, canlılığı stüdyonun havasına da yansımıştı. Orda hayatın ta kendisi vardı; acıtıyordu, iğneliyordu, eğlendiriyordu. Farklı konukların bir arada oluşu, bu ülkede farklı insanların pekala kardeşçe bir arada kendileri gibi yaşayabileceklerini örnekliyordu. Mozaik olmanın öyle pek de yadsınacak bir şey, ürkütücü bir durum olmadığını bir kez daha fark ettirdi bize, ''Makina''!

''Nazım Hikmet'', makinalaşmak istiyordu, demek şairin bir bildiği varmış!