Makyaj mı Maske mi Yüzündeki

Can sıkıntısıyla ellerine baktı ay ışığı sızan pencerenin önündeki kadın. Yaşı biraz ilerlemiş, ellerindeki enine boyuna özensiz kısalı uzunlu çizgiler derindi. Nasır yoktu ellerinde, her çizgi biraz acıtarak, oyarak oluşmuştu. Makyajın ardına gizliyordu yüzünde ki çizgileri, eller aynaydı yaşanmışlıklara. Hayat, akıl çizgisi yanında kader ve kalp çizgilerinde göz gezdirdi birer birer. Derindiler uçsuz bucaksız, en derini, en karanlık olanı, en ıssız olanı kalp çizgisindeki fırtına yaktı gözlerini, yüreğini.

Yalnızdı her zamanki gibi ve hüzün yüklü yüreği sızlıyordu yine. Gün akşam olmuş evli evine, köylü köyüne dönmüştü. Evi olmayan sıçan deliğine, evet, odası sıçan deliği gibi daracıktı ve nefes almak imkânsızdı. Sıkıyor sıkıyordu belki de kendisine öyle geliyordu. Belki değildi elbette kocaman bilmem kaç metrekare oda, olabildiğince ihtişamlı döşenmiş, hem de Dianne Dengel’in mutluluk tablosu başköşede adeta gülümsüyordu; köpek ile tavuk ve yataktaki mutlu çiftin çocuklarıyla, göz göze gelince, gülmeye başladı içten içe kahkaha sesleriyle birlikte göz pınarları coşmuştu. Neden diye iç geçirirken yüreği; adam sende boş ver diyen dudaklarına bir sigara iliştirdi. Derin derin dumanını içine çekerken veremliler gibi öksürükten bir bulut bağdaş kurdu boğazına. Yutkundu yutkundu, yuttu kızılcık şerbetlerini…

Sessiz bir feryatla, anasını satayım doldur ey saki kadehimi, doldur ki meleklere kolaylık olsun canımı teslim almaya geldiklerinde. Doyayım şaraba, aşka derken yine gülümsedi ne aşkı dedi kendi kendine ne aşkı be. Aşk yok ki yok ulan yok İşte, yok olana doyulur mu hiç. Doydum yaşama, doydum yalnızlığa doydum be, her şeye doydum tıka basa.

Anam doğurdu hayat doyurdu beni.

Gece yarısını geçene kadar içti kadehler doldu boşaldı, sigaralar ardı sıra yandı söndü, yorgunluktan bitap düşen kadın dizlerinde daha fazla derman bulamadı ve yatağın ucuna ilişti iğreti bir şekilde. Saatten başını uzatan guguk kuşu defalarca öterken yüreği avucunda parmakları yumuk, tırnakları etinde kan sızarken uykuya dalmıştı yeni güne maskesini takıp merhaba demesi için bir saati vardı...

BİR GARİP PALYAÇOYUM

Tiyatro sahnesinde

Kocaman kırmızı burunlu

Rengârenk elbiseli

Yırtık pırtık pabuçlu

Yaşamdaki ciddi olayları

İncecikten yorumlara bulayıp

İçine kahkaha tozu serpiştirerek

İnsanları gülümseten

Bir nebzede olsa

Dertlerinden uzaklaştıran

Gözleri daima hüzün dolu

Yüzünde hep tatlı bir tebessümle dolaşan

Bir garip palyaçoyum ben

Daima sahnede oynar gibi

Açılır perde her sabah

Başlarım muzipliğe

Hüznümü yüreğime gömüp

Neşe saçarım etrafıma

Ve sebebi halimi

Kimsecikler anlamaz

Göstermem kendimi

Gizlerim boyalı maske altına

Gülümseyen dudağımda

Ölü bir karanfil gizli

Buğulu bakar gülen gözlerim

Hep gülen ve hep neşe saçan

Dostluğa önem veren

Bulduğu her dosta sıkıca sarılan

Bir garip palyaçoyum.
meral yağcıoğlu

çalıntı hayatlardan alıntı