Marifet yaşamakta

Sanki haftanın günleri gibi yılların akışı da… Dökülen yapraklar gibi... Yerdeki yaprakların renk cümbüşü güzel de, sonunda çıplak kalmıyor mu ağaçlar… İşte o zaman acı gerçek çıkıyor ortaya.

Yıllar yenileniyor, biz eskiyoruz. Hele orta yaşın üstüyseniz... Bir çizgi daha ekleniyor alnınıza. Ben buna deneyim çizgisi diyorum. Hayat deneyimi.

Kötümserler kaç yılı eskittiklerini sorgular, iyimserler ise kaç yeni yılı karşıladıklarını. Sonuç aynı olsa da, hayata duruş, bakış farklı… Bense gideni uğurlarken hüzünlenirim, geleni karşılarken sevinir…

Ahmet Altan şöyle sesleniyor bizlere:

“Hayat diye bir şey var, her zaman size keşfedilecek geniş alanlar bırakan, ne kadar yaşarsanız yaşayın daima bilmediğiniz, kuytularına sokulamadığınız bir hayat, sadece size ait bir hayat.”

Ve Murathan Mungan ise soruyor:

“Yoksa hayatı sonsuz, fırsatları sayısız sanıp kendimizi hep ileride bir gün karşılaşacağımızı sandığımız bir başkasına, bir yenisine ertelerken hayat yanımızdan geçip gidiyor mu?”

Yaşamak marifet diyor Bedri Rahmi Eyüpoğlu “yaşamak” adlı şiirinde:

“Kimi eskidiği için yaşar
Kimi yaşadıkça eskir
Ne tohumda keramet
Ne toprakta
Ne başakta
Marifet yaşamakta”

Yaşamaktan da, yaşlanmaktan da korkmamak lazım...

Sararmaya başladıklarında iğde yapraklarının dibinde seneye açacak olan yapraklar da oluşmaya başlar. Kış boyunca durur, baharda açıverirler. Düşen yaprak kendini doğacak olana teslim eder...

Her yaşam ölüme mahkûm, her ölümde bir yaşam var.