Marjinal olsam, bir de parmakla gösterilsem

Aman farklı olalım, aman marjinal olalım.

Aman herkesler bizi tanısın, parmakla gösterilelim. Aman gıyabımızda herkes bizden bahsetsin, kulaklarımızı çınlatsınlar.

Bazen öyle abartalım ki, reklamın iyisi kötüsü olmaz cihetinden, zıvanadan bile çıkabilelim. Aman hayatta bir iz bırakalım.

Sosyalleşelim, coşalım, paylaşımcı olalım, âlemlere akalım, aktivitelere katılalım…

Cemiyette konuştuk mu birileri ağzımızın içine baksın, kültür zehirlenmesine uğrayalım, uğratalım. Herkes akıl danışsın.

Olsun da olsun…

Pekâlâ, bu kazanımları elde etmek için fedâkârlık var mı bir de ona bakalım. Sadece en çok satan ya da duymak istediklerini yazan kitapları okursan bu olmaz.

Kusmadan, iğrenmeden sana ters kitaplara da elini uzatacaksın. Herkesin okuduğu gazeteyi okuyup papağan gibi ezbere konuşursan olmaz.

Sana ters bir gazeteyi de alıp okumayı bileceksin. Niye mi?

Farkında değil misin?

Bir tartışma anında senin sunacağın tüm argümanları karşındaki bilirken, sen sabit fikirliliğinden ötürü, onun ne söyleyeceğini bile bilmiyorsun. Her defasında hazırlıksız yakalanıyorsun.

Çünkü karşındakinle aynı kaynaktan beslenmiyorsun. O ise senin yaşam damarlarının kılcallarının beslendiği kaynakları en az senin kadar okumuş. Senin standart söylemlerini hatmetmiş.

Çünkü senin okuduğun tüm gazeteleri o da okuyor.

Üye olduğun tüm mail gruplarına o da üye. Bu yüzden de bir tartışma anında küt diye kucağına oturuyorsun adamın.

Marjinal olacağım derken, bozuk plağın gönüllü tamirciliği rolünü omuzlarına yüklersen olmaz.

Üretmen gerekir. Ne üretirsen üret. İstersen boncuktan kuş, inciden kolye yap. Ama üret. Mal üret, hizmet üret. Bir şey üret.

Hem kıçını koltuğa yayacak dizi seyredeceksin, hem de sürünün bir parçası olduğun için şikâyet edeceksin.

“Ya aslında ben bu sürüden değilim de…” diye kendini şehvetle okşayacaksın. Bir fark yaratman gerekecek ama kusura bakma bu kendiliğinden olmayacak. Bu payeyi sana kimse vermeyecektir.

Sen tırnaklarınla söküp alacaksın bunu yaşamın ciğerinden. Otobüste, serviste kafanı cama yaslayıp uyumayacaksın. Eline bir şeyler alıp okuyacaksın.

Sadece bu sayede, günde yirmi dakikadan haftada yüz dakika ayda dört yüz dakika eder ki, kesintisiz, soluksuz ekstradan elde edilmiş ayda yaklaşık yedi saat demektir.

Hem dizi seyredeceksin, bazen de akşamdan tavuk gibi yatacak sabah da kış uykusundan uyanmaya çalışan canlılar gibi miskin miskin gerineceksin.

Yolda iki üç satır okuma imkânın varken uyumayı ya da karşı şeritteki trene bakmayı tercih edeceksin.

Me-se-nen hep açık olacak, ota boka selam vereceksin, vâktini öyle böyle, tırı vırı işlerde harcayacaksın. Sonra da farklı olmak isteyeceksin. Yok öyle yağma.

Yazacaksın, çizeceksin, okuyacaksın, biriktireceksin, kültürel sermayeni geliştirecek ve farklı olduğunu yalnızca iddia değil, ispat da edeceksin.

Sabrın sonu ile