Marjolein,

Hayatımda bu kadar uzun yol aldığım,
Ve bu kadar benden uzak bir şehirde
Nijmegen'de
Bir kadın gördüm!
Tezgahını açmış, 
Birilerine kataloglar veriyor.
Konuşuyor 
Anlatıyor,
Dudaklarından neşeler yağıyor.
Baktım! Anlamak için iyice yaklaştım.
Kendini tanıtıyor!
göz göze gezdirdim kendimi,
Bir adim daha yaklaştım tezgahına,
Anlamaya çelişiyorum, ne satıyor diyerek. 
Başladım çat pat konuşmaya,
Konuşuyorum ama, anlatamıyorum.
‘’ hay’’ dedim, 
Hemen baktı bana
Gözlerinin içi gülüyor oy aman
aman!
Durup kaldım.
Konuşmayı unuttum, 
Konuşamıyorum zaten.
Utanıyorum da.
Olsun dedim. Tezgahına yaslandım.
İlk defa bu kadar heyecanla baktığımı anladım;
ilk defa bir kadını bu kadar 
Farklı gördüm.
İlk defa bu Şehir de bu kadar şanslı olduğumu
Anladım, 
Durdum
kaldım.
...ve sormaya başladım!
İki dilsiz gibi, ellerimizle muhabbet yaptık...
Yazdık,
Çizdik,
Ama anlaştık, 
tanıştık.
Dedim ki , Marjolein sana bir sarılabilir miyim?
Ellerimi açıp gösterdim.
Neden böyle bir şey yaptığımı bilmeden
İstedim.
Taaa ezelden saklı kalan hasretlerimin
Namusu aşkına 
yarim yüzyıllık bir davetti
bu isteğim.
Çevirmedi!
Gözleriyle koluna sardı beni
Sarmaşık dolandım, sarıp sarmaladım.
toprağın en sıcak bağrından gelen
o kokusunu 
tüm ruhuma saldim
Saygıyla kendisine baktım 
kaldım: 
56 yıllık muradımı,
yirmi dakikalık Marjolein'in
bağrından çalıp çıkardım
Bahtiyarım...