Martı olmak... !

Kanatlarımın kestiği gökyüzüdür özgürlüğüm. Ve nefesimi kesen, bir isparozun heyecanı.Suya değdiği anda bembeyaz tüylerim, bir küçük çığlıktır gözlerimde mavilikler. Yüreğimi tutar uskumruyu beklerim. Ya da masmavi suyun yüzüne yaklaştıkça berraklaşan, güneş vurdukça gözleri kamaşan ayrı düşmüş bir levreği…Bu yüzdendir bana yaklaştıkça, kıpırtısız kalışım. Bilmezsiniz ne hazdır bendeki, atılıp da gagama aldığım tombul isparozun can-hıraş kıpırtılar !

Yeniden yükselirken açılır, güçlenir gergin kanatlarım. Gökyüzünü bıçak gibi keserim. Sevinç kahkahalarıma “martı çığlığı” dersiniz siz. Yosun, yengeç ve balık kokusunu duymasam yaşayamam bu mavinin hiçbir tonunda. Diğerlerine karışır uçar, uçar, uçarım.

Süzülür yan düşer, dimdik yeniden havalanırım. İşim bu benim. Ben olmasam siz uçar mısınız benim yerime? Sırtına yansımış güneşle ayna gibi kaçışan istavritleri kestirip, hızla dalıp kapabilir misiniz? Gökyüzünü martı çığlıklarına boyayabilir misiniz her yeni gün? Balıkçı teknesine dert olup, Balıkçı Hamdi’nin teknesinden zargana çalıp kaçabilir misiniz? Minik pençelerinizde bir yassı kupesle havalanabilir misiniz çığlıklarla?

İşim bu benim. Güneşe karşı uçmak, … mavi tenli suyu hissetmek…

İşim gücüm bu benim…MARTI OLMAK … !

Canan CENGİZ

Ocak’97 İZMİR

İnciraltı’nda bir Pazar günü gezintisi...

akşamüstü izlenimleri…