Masumdu aşk...

Çoktan bitirmem lazımdı

Senin

Yaşanacak çok şeyin

Zamanın varken

Zaman

Benim zamanım değildi

Bir tesadüf

Bir tatlı bakış içten gülüş

Unutturdu

Yıllara dağılmış yorgunluğumu

Masumdu aşk

Ne öfke ne yalan dolan

Sevgiydi

Verebileceğim tek servetim

Öylesine derin

Ve büyüktü ki sevdam

Eridi gitti

Önce gelmelerin bitti

Sonra

Merhabaların

Oysa bakmasan bile yüzüme

Yüreğini görürdüm

Dokunmasan tenime

Hissederdim

Hiç konuşmasan

Duyardım sanki sesini

Deli gibi bilmeme rağmen

Senden sonra

Sonbahar hiç olmayacak

Kalem kırıldı

Kelimeler “firari”

Harfler suskun heceler kırık

Günler boyu bekledim

Olmadı

Artık dayanacak gücüm kalmadı

Özlemekten

Beklemekten çok yoruldum

Biliyorum

Geliş gidişin de çok zordu

Senin için,

Sonbahar ateşiyle

Gülüşünü

Güvenini “özgürlüğünü” sevdim

Yetmedi

Belki de “ilk defa”

Kim olduğunu adını

Sanını yaşını

Bilmeden çok sevdim seni

Beklemek

Geleceğini umut etmek

Sevdiğini

Özlediğini istediğini düşünmek

Aldı götürdü

Beni benden anlayamadım

Kim olduğumu…

Kendim kor bir ateşin ortasındayken

Seni de içine sürüklediğimi

Senin

Neler çektiğini ne kadar zor

Anlar yaşadığını

Elveda derken titreyen sesini

Duymadan

Buğulanan gözlerindeki yaşları

Görmeden

Anlamam lazımdı, haklısın

Hata etmişim

Çekiliyorum hayatından…

Sonbahar treninde

Umutsuz ama aşık iki yolcuyduk

Yol bitti,

Yürekten çok sevmenin

İçten riyasız

Sevilmenin mahkumlarıydık

Görüş bitti…

Teşekkür ederim aşkım

Sevdamızdan

Hiç kuşkum olmadı sana inandım

Güvendim

Sayende anladım ki

Hayatın tadı bazen geç kalmakmış…

Şimdi alıp başımı

Gitsem de sensiz sessiz bu kentten

Her yaşta

Her yıl bir kez daha seveceğim seni

Yasaksız…

Öğrendim ki;

Ayrılık her yüreğe doğan “güneşmiş”

İyi de oldu

Arada bir “ölüm” yoklarken…

Hoşça kal…

Erdoğan ÖZGENÇ

Adana 30.08.2015 00.15