Masumdu sevgi...

"Sevince dedi kadın, sevince bir başkadır, bambaşkadır ve adam ve kadın...

Sevmekle başlar hayat döngüsü...

Sevince dedi kadın, sevince bir başkadır, bambaşkadır ve dünya ve hayat..."

Gecenin ışıdığını görürdük, kör karanlıkta yolumuzu kaybetmeden yürürdük... Ne karakış üşütürdü ellerimizi, ne kor güneş kavururdu yüzümüzü... Yüreğimizin atışı bozardı sesizliği... Sesizlik sese, ses neşeye, neşe mutluluğa bulaşırdı... Mutluluk zaten bulaşıcıydı...

Yıldızlar düşerdi saçlarımıza, yıldızı ulaşılmaz, ulaşılamız güzel yapandı sevgi... Ve ulaşılmaza ulaştırandı...

Bir dokunuş yakardı ormanları alev alev... Bir gülüşle erirdi buz tutmuş göller... Ve bir bakışla okyonuslara açılırdık, günlerce bir küçük kayıkta... Fırtınalar yenik düşerdi... En güçlüydü sevgi...

Çocuktu sevgi büyüdü... Masumdu sevgi kirlendi... Ve sonsuzdu sevgi tükendi...


_________________________________

Panjurları açık kalmış eski evler gibiydik
Rüzgârda çarpan, başıboş ve ürkek
Sen elimden tutunca
Kayaları delip çıkardı bir çiçek.

(Tuğrul Tanyol)