Mavi Adam Tıkandı

Kendini açmak için kendini yola vurdu.

Korkak olduğumu biliyorum. Korkularımın zirve yaptığı bir yılı gün gün yaşıyorum. Yaşlanıyorum. Bu beni daha da korkutuyor.

Tren iyi gelir, dedim, trene bindim, kesmedi. Metrobüs, o da zayıf kaldı. Taaaa Avcılar, peşi B.Çekmece; git git gidemiyorum benden.

İnsan kendinden sıkılır mı? Sıkılır. İnsan kendinde çürür mü? Çürür. Bunların hepsinin benimle ne alakası var? Yok!

Okuduğum, gördüğüm herkesi katıyorum bana... Kalabalığı seviyorum, ne eylersin...

O adam sallandı ama ayakta kalmasını bildi, düşmedi. Ben onun yerinde olsaydım, anında düşer miydim? Kendime haksızlık etmeye bayılıyorum. Ayılmak için şehir şehir geziyorum.

Bilirim, şehirler daha kolay sıkılır insandan; ya ben?

Kara Adam hep o pencereden seyreder beni. Pencere değişmez. Zaman akar ama akmaz. O Adam, yaşlanmaz, paslanmaz. Bana uzaktan bakmaktan usanmaz.

En son çıktığım yere en son ne zaman dönerim, bilmem.

1. Not: Kalabalık, kalabalığım; bir bir ayıklıyorum beni bende.

2. Not:

Görmek için beni

yolda,

yola çıktım....

varacağımı sandım,

varamadım.

Varsaydım,

varmak neymiş

görseydim;

üffff kadar yaşıyorum,

üffff.

Ş.Y.