Mavi Gözlü Dev 115 Yaşında

Nazım Hikmet doğumunun 115. Sene-i devriyesinde anılıyor. Böyle abartmaları, yakıştırmaları sevmiyorum. Nazım Hikmet’in “dev’lik” gibi bir yüceltmeye ihtiyacı yok. O çok yetenekli, çok coşkulu, çok değişik tarzı olan, bütün dünyaca sevilip takdir edilen bir şairdi, bunlar yeter.

Komünizmi sevmem. Komünist rejimlerin teorik olarak da pratik olarak da insan tabiatına uygun olmadığını düşünürüm. Pratikte eski Sovyetler Birliği’nde de, Çin’de de, Küba’da da bana göre komünizm denemeleri fiyaskoyla neticelendi. Yaklaşık 70 – 80 yıllık bir denemeden sonra, “demek ki olmuyormuş” dedim.

Komünizmi sevmem ama bir mefkureye, bir ideale, bir davaya inanmış, ve o yolda mücadele etmiş insanları takdir ederim. Bu açıdan baktığımda Lenin’i de, Stalin’i de sevmem ama takdir ederim. Nazım Hikmet’i ise hem severim hem takdir ederim. Takdir faslını bir kenara bırakalım, onu dünya alem takdir ediyor, benim takdirimin bir kıymeti  yok. Ama Nazım’ı sevmiş olmam, evvela oğlu Memet’in Nazım’ın hayatını anlatan epey kalınca kitabını, sonra Hıfzı Topuz’un Nazım hakkındaki enfes kitabını okuduktan sonra ve  şiirlerini okudukça arttı.

Nazım süper karizma, çok yakışıklı, özellikle kadınları ama genellikle bütün insanları çeken, iyi kalpli, çocuk ruhlu, maceraperest bir insan ve tabii olağanüstü yetenekli bir şair. Çok renkli, çok dolu dolu ama bir o kadar meşakkatli, çileli bir hayat yaşamış. O devirdeki devletten, Orhan Kemal gibi, Kemal Tahir gibi. Sabahattin Ali gibi o da çok çekmiş. Ömrünün büyük bölümü hapislerde geçmiş. Kendisi Harbiye’den ayrılma olduğu için aslında askerlikten muafmış. Buna rağmen çok ileri bir yaşta askerliğe çağrılınca korkmuş, askerlikte talim, malim derken, kaza süsü verilerek öldürüleceğinden korkmuş ve malum olduğu üzere Rusya’ya kaçmış. Kaçıran da, bildiğiniz gibi, geçenlerde rahmetli olan ve yine çok sevdiğim bir yazar olan Refik Erduran.

Allah hepsine gani gani rahmet eylesin. İnşallah öbür dünyada rahat ederler. Allah taksiratlarını affetsin.