Mavi komün çantası

1982 yılı...

Hacettepe Üniversitesi Beytepe Kampusü...

Yemekhanedeki yemekler çok pahalı olmamasına rağmen orada yiyecek paramız yok. Altı kişilk bir komünümüz var.. Sırayla evden getiriyoruz. Adidas marka bir spor çantasıyla... O çantayı yemek getirecek kişi götürüyor, ertesi gün, evde ne pişmişse ondan getiriyor. Daha doğrusu o gün annesi yemeği biraz daha fazla pişiriyor. Çantamızla yemekhaneye geliyoruz. Boş masalardan birine oturuyoruz, çantayı çıkarıp yemeğimizi paylaşıyoruz. Bazen patates salatası, bazen bulgur pilavı bazen patates kızartması... Ne olduğu önemli değil, yiyoruz. Yalnız bir sorun var: İşi arsızlığa götürüp ekmeği aşırıyoruz yemekhaneden kimi kez. Bu durumu fark ettiler sanırım ve bizi uyardılar.

Yemekhanenin masalarını kullanamazsanız, dediler.

Hakkını yedirmeme ve hak arama konusunda küçüklükten itibaren deneyimli olan bizler, 12 Eylül'ün kara bulutları henüz dağılmamışken ürkek de olsak sessiz kalmadık buna. Her gün çanta gelip gitmeye devam ediyor. Mavi Adidas çanta, sanki bizim direnişimizin simgesi. Bir bayrak gibi dolaştıryoruz Beytepe'nin yollarında.

Sonra bu altı kişilik grup değişik sebeplerle(!) dağıldı.

Grubumuzun en neşeli, en aykırı, en muhalif üyesi Kartal'dı...

Kartal, çok güzel karikatür çizerdi. Derste not tutmak yerine "çiziktirme" işiyle uğraşırdı.

Kartal bir gün Eskişehir'deki muhkem bir kaleden çizmeye başladı. İnce keçeli kalemle çizilmiş renkli karikatürler gönderirdi bana. Zarflar hep açık olurdu ve kırmızı mürekkeple "görülmüştür " damgası vurulurdu. Kartal'la bir süre yazıştık. Bir deste mektup birikti ikimizde de. Ama ben bu mektupları koruyamadım, üstelik Kartal'la da bağlantıyı kopardım...

Kartal aklıma her geldiğinde mavi komün çantası ve renkli karikatürler de gözümün önüne gelirdi.

Yirmi yıl sonra Kartal'ı buldum ve beş dakika önce telefonla görüştüm.

Bana İstanbul'a geldiğimde mektuplarımı göstereceğimi söyledi.

Mavi komün çantamızı bulmuş gibi sevindim.

Bazen bir çantada saklıdır hayaller...