Mavi masal

Serin bir ruzgar esiyor. Gözünü kapa. Kapadın mı? Bak yine açıyor. Kapat gözlerini; Tamam... Şimdi gözalabildiğine açıklı koyulu yeşilliklere bak. Serpiştirilmiş evler ve karınca karınca insanlar gör, ince kahverengi çizgiler halinde yollarda. Çok ilerde iki dağın arasında sanki farkedilen değişik mavilikte denizin kıpırtısını hisset. O deniz Karadeniz "Hey gidi Karadeniz." de, iskeleden atlıyormuşsun öyle düşün. Ne haliç te ne İzmir körfezi. Berrak hırçın ama can Karadeniz.

Uzak diyarlardan otobüsle gelirken Samsun'a girildiğinde denizi görünce, her Karadenizlinin hissettiği şeyi düşün.

Başını ufuktan ve düşünceden sıyır da göğe yönel; Yeşilin bittiği yerde gözalabildiğine mavi masmavi ve benekli beyazlar. Çil gibi ama aslı derin mavilik deniz gibi Karadeniz. Ve sen adam gibi adam. Göz yaşlarının tuzu Karadeniz. İç yaşlarını serinlesin için. Sevdiklerin olsun her bir damlası özlem olsun. Sen dokun sıcaklığında sevdiklerin aksın içine.

Serin bir ruzgar açsın yaprakları kuşlar uçuşsun yeşilinde dağların. Dağların yücesinde kar. Varsayalım Atmacasın ve dönüyorsun mavisinde göğün. Yalnız ama tek değilsin yuvanda yavrun yuvanda eşin. Varsayalım güvercin sesiyle oğlun çağırıyor seni, minik ayaklarıyla koşuyor sana. Sen gideli kocaman oldu biliyor musun?

Artık aç gözlerini. Gökyüzü birbirine benzer sanırsın ama bak, dikkatlice bak göğü bütünleyen rengini veren yerdir. O mavi bu mavi değil...

Sanki şimdi karşımdaki koltukta kitap okuyorsun. Elindeki sigaranın külü uzamış. Bu özlem bu hasret yeni hasretlere yeni özlemlere gebe. Oğulcanın gözlerine bakıyorum; içi su yeşili dışı deniz mavisi en içinede özlem siyahı diyelim.
Gözlerini açınca üzüldün özlemlerine, yalnızlığına ve çaresizliğine. Üzülme. Biz burada seni bekliyoruz, seviyoruz, özlüyoruz. Beklemesek, sevmesek, özlemesek fenaydı. Aynı hüznü paylaşıyoruz seninle. Hüzün bize de aynı, hüzün biraz daha çoğul belkide...