Mavi nüfus cüzdanı ile yaşlanmak…

Ortalama insan ömrünü, yıllar cinsinden zaman dilimleriyle ifade ederken, son dilime genelde “yaşlılık” adını veriyoruz. “Yaşlı” olmanın sosyolojik tanımı bu sanırım. Kadın ya da erkeğin, bu son dilimin içinde bir yerlerde yol alıyor olması yani. Sözün tam da burasında, “yaşlı” sıfatının, erkekten yana pozitif ayrımcılığı niteleyen bir yönü olduğunu düşündüğümü de ekleyeyim. Her ne kadar bu son dilim içinde yol alıyor olsa da bir erkeğin, “yaşlı” sıfatını, yaşıtı bir kadınla aynı eşitlikte taşıyor olacağını söyleyebilir miyiz? Bu da, “yaşlı kadın” ve “yaşlı erkek” olmanın toplumsal tanımı olsa gerek…

Yaşlı olmanın demografik tanımına gelince; eskimiş bir nüfus cüzdanıyla birlikte, “yaşlı kimliği”ne de sahip olursunuz... Taşınabilir ağırlığı ve eskime payı, mavi ya da pembe rengine göre değişen…

+Mavi mi daha ağırdır, pembe mi?... + gibisinden, bu derin sularda yüzmeye çalışmak gibi bir niyetim yok aslında şu anda. Zaten “yaşlı olmanın”; ne sosyal, toplumsal, demografik, ne de biyolojik, vs tanımları itibariyle, bu kulvarda kulaç sallama yetkinliğinde de değilim henüz.

Öyleyse nerden çıktı bu “yaşlı” ve “renk” muhabbeti, değil mi?

Şimdi şöyle; İstanbul’da yaşlı bir sokak, önce sıkı bir temizlikle her türlü izden arındırılıp, biraz restorasyon boya, biraz da kültürel cila ile makyajlanıp, derin bar ve Cafe dekoltesi üzerine birkaç sanatsal etkinlikten dokunmuş bir şal örtülmek suretiyle giydirilip, görücüye çıkartılmıştı ya... Sanırım iki yıl kadar önceydi. Hani şu tabelasında “Cezayir Sokağı” yazan, Fransız sokağı adıyla üç gün üç gece açılışı yapılan, Tophane’yi Galatasaray’a bağlayan yokuştan söz ediyorum. İşte o yaşlı sokak üzerinde, bir dostla, “yaşlı” muhabbetinin içinde buluverdik kendimizi birden.

Cumbalarının ferforje parmaklıklarına asılı rengarenk çiçeklerle bezenmiş saksılarıyla ve sokak lambalarından yayılan solgun ışıkla sarmalanmış, bir yan yokuştaki komşularına yabancılaşmış, kırmızı, mavi, pembe boyalı, yaşlı evler arasında…

Yaşlanmanın rengine de geliverdi söz bu atmosfer içerisinde, ister istemez...

Mavi nüfus cüzdanı ile yaşlanmak… Pembe nüfus cüzdanı ile yaşlı olmak…

İkinciyi geçiyorum bir kalem. Bu sohbetin ardından merakıma çengellenen sorular, ‘yaşlı ve erkek olmak’ üzerine zira.

Sosyolojik, toplumsal, vs tanımlar çerçevesinde yaşlı bir erkek, -hadi şu yaşın adını da koyalım, diyelim ki; altmışlı yaşların ilk çeyreğinde yol almakta olsun bu erkek- , bu “yaşlı” kimliğiyle, neye göre, ne için, ne kadar yaşlıdır?

Yaşlı olmanın gerçeklik boyutu dışında, sanallık boyutu da var mıdır?..

Eskimiş bir mavi nüfus cüzdanı sahibi, yaşlı mıdır?

Şöyle bir düşünelim;

Koşmak için yaşlıdır... Yürümek için değil...

Başka bir şehre/ ülkeye yerleşmek için yaşlı olduğu söylenebilir, seyahat etmek için değil.

Rock & Roll yapmak için yaşlıdır, Tango için değil.

Yeni bir hayata başlamak için yaşlı olduğu söylenebilir... Hayatına yenilikler katmak için değil.

Kimi alışkanlıklarından vazgeçmek için yaşlıdır, yeni alışkanlıklar edinmek için değil.

Motosiklet kullanmak için yaşlı sayılabilir, arabanın direksiyonuna geçmek için değil.

“Banchi- Jumping” yapmak için yaşlıdır, kendine farklı heyecanlar yaratmak için değil.

Futbol oynamak için yaşlıdır, futbol maçı seyretmek için değil!

Çocuk yapmak için yaşlı sayılabilir, insan yetiştirmek için değil…

“Score” yapmak için yaşlıdır, sevişmek için değil…

Sinemaya, tiyatroya gitmek, müzik dinlemek için değil!

Yağmurda ıslanmak, duşta şarkı söylemek için değil!

Sarhoş olmak için değil!

Sevmek, sevilmek, aşık olmak için değil!

Okumak, yazmak, çizmek, öğrenmek, öğretmek, çalışmaya ve bir şekilde üretmeye devam etmek için hiç değil!

Eeee ne kaldı başka?

Bunları yapabilmek için sağlıklı olmak.

İşte asıl mesele bu galiba; nüfus cüzdanı ister pembe, ister mavi olsun, sağlıklı yaşlanmak…