Mavi

O bir deniz

O bir gökyüzü

O bir sonsuzluk

O bir özgürlük

O bir mutluluk

O’na bir renk demek "anlamsızlık" olur

Ama o bir anlamsızlık da.

Bir gün kız kardeşimle; Ümit’le bir şiir okumuştuk. Güzel bir şiirdi; son satırdaki "o" kelimeye kadar. Şiir yukarıdakilerle hiçbir bağlantısı olmayacak şekilde "mavi" diye bitiyordu. O güzelim mavinin orda ne işi vardı, bir anlam verememiştik. Lisedeydik o zamanlar, belki biz anlamamıştık.

Kardeşimle uzun süre, bazı anlam veremediğimiz olaylarda kullandık bunu; "mavi dedi" diye bir tanım yarattık kendi içimizde.

Bir gün kırk yaşımı doldurduğumda, "hayat kırkında başlar" derler ya hani, ben de başlamak değil, yeniden başlamak anlamında doğum günü ilanı verdim gazeteme; Cumhuriyet’e yani; "Tam kırk yaşındayım. Mavi." Yazdım.

Mavi, çünkü o bir tek kelime bana çocukluğumu anımsatıyordu. Aydın’da, kardeşimle, ailemle, mahallemizdeki komşularımızla hani "Türk filmleri"nde anlatılan, küçük yerlerdeki mutlu ailelerin yaşadığı, içindeyken çok algılayamadığım ama kaybolan değerlerimizi gördükçe, giderek yüreğimde değeri artan zamanı anımsatıyordu.

Yani benim mavim; mutluluğun rengiydi.

İlanı okuyanlar "Mavi ne?" diye sordular doğal olarak. Anlayan anlıyor deyince de "sevgili" düşündüler. Sanki sevgi sadece bir erkekle ilgili olabilirmiş gibi. Kardeş, evlat, aile, arkadaş, konu-komşu, ev, çiçek-böcekle yani yaşamın ta kendisi ile ilgili olamazmış gibi. Sevgi sadece erkekle anlamlıymış gibi. Yadsımıyorum, tabi ki karşı cinsten biriyle paylaşılan sevgi çok özel ve eğer uygun insanı bulmuşsanız insanın ayaklarını yerden kesecek kadar güzel.

Ama benim mavim mutluluğun rengi.

Bu yüzden "mavi umut*" diye tanımladım kendimi. Maviliğimi, okuyan herkese bulaştırabilmek için. Bazen “uçuk” mavi, bazen açık, bazen de koyu… Ama ille de mavi!

Gönlünüzce mavilikler…

*Artık; "derinmavi"

03/ 04/ 2007