Maymun Kralın Kibriti

Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur saman içinde uzun yolların kesiştiği bir ülke varmış. O ülkenin ormanları meşhurmuş. Maymunlar ülkenin bir ucundan ağaca çıksa ülkenin öbür ucunda kadar aşağı inmeden ağaçların üzerinden gidermiş. Aslanlar, kaplanlar, kartallar, şahinler, yılanlar tüm hayvanlar bundan şikayetçi olmuş.  

Diyorlarmış ki "Biz bir av yakalasak maymunlar avımızı elimizden alıyor. Ağaçlara çıkıp bizden kaçıyorlar."  

Bilgili ve zekalı kartal buna çözüm bulmuş. "Dinleyin beni buna büyülü bir çözüm buldum. Bu büyülü çözüm şöyle. Etçil hayvanlar bir gün et yemeyecek. Otçul hayvanlar üç gün su içmeyecek. Biz kuşlar ise ülkeyi terk edip on gün geri dönmeyeceğiz." Demiş.  

Fil buna itiraz etmiş. "Olmaz öyle şey. Ben susuz otsuz yaşayamam. Senin bulduğun çözüm işe yaramaz." Demiş.  

Hayvanlar oy birliği yapmış. Kartalın çözümü kabul edilmiş. Gel zaman git zaman maymunlar kendilerine oynanan oyunun farkına varmış. Maymunların kralı halkını toplamış. Onlara konuşma yapmış. "Ey halkım tüm hayvanlar birleşti. Bizlere cephe aldı. Bundan sonra biz evimizde yiyecek pişiremeyeceğiz. Biz de onlara bir oyun oynayacağız." Demiş. En maharetli maymun askerini yanına çağırmış. Ona demiş ki,  

"Git insanların yanına onların kıyafetini giy. Onların dilini öğren. Sonra onlardan bir kibrit satın al gel." Demiş. Maymun tün denilenleri yapmış. İnsanların çarşısından bir kutu kibrit satın almayı başarmış. Maymun kralın huzuruna çıkmış.  

"Ekselans kibritinizi getirdim." Demiş. Sonra sormuş . "Haşmetmaab kibritle ne yapacaksınız acaba?"  

Maymunlar kurulu da bunu merak ediyormuş. Maymun kral konuşmuş.  

"Kibriti file vereceğim. Ondan sonra olacakları seyredin. Bu işe kökünden çözüm buldum."  demiş.

O sene sonunda ülkede hiç ağaç kalmamış. Fil hortumu ile kibritle oynarken ağaçları yakmış. Ülke yangından çöle döndüğü için düşman hayvanlar da oradan göç etmiş maymunlar da, insanlar da. Ama geride kartallar kalmış. Onlar çok sevinçliymiş.  

"Bütün börtü böcek, fareler ortaya çıktı yangında. Artık sonsuza kadar aç kalmayız. Aç kalsak bile kanatlarımız var. Başka bir ülkeye göç ederiz." Diyorlarmış yaşadıkları doğanın ölüp gittiğinin farkına varmadan.

Tuna M. Yaşar