Meçhul

Hikayenin konusu yok aslında, tüm düşünceler uçup giderken kafamın içinden, karşımda gördüğümün sen olduğunu bile çözemezken, nasıl toparlanmalıyım bilemiyorum. Dağılmadan bilincim nasıl anlatmalıyım tüm gün neler gördüğümü veya hangi birine odaklanmalıyım bilemiyorum. Sanki kuytu bir mekan burası, ilerledikçe daha da karanlığın içine dalıyorum. Etrafımda daha önce hiç görmediğim bir ışık süzmesi ve hangi yöne doğru çevirsem başımı orası aydınlanıyor. Sanırım bu aydınlık gözlerimden kaynaklanıyor. Sabitlemek istiyorum bakışlarımı ama olmuyor. Bir çıkış yolu arıyorlar karanlığın en derinlerine düşmeden, kulaklarımda sesler çınlamaya başladı sanırım etrafım kalabalıklaşıyor. Sesler yakından gelirken şimdi dalgalanmaya başladı ve git gide benden uzaklaşıyor. Bilemiyorum trene binmiş yolcu gibi hissediyorum, her yaklaştığım kapı benden olabildiğince hızla uzaklaşıyor, sebebini anlayamıyorum. Sanki hafızam bana oyun oynuyor. Şimdi de kalbim dile geldi konuşuyor, güvenli bir bölgeye geldiğimi hatırlatıyor.

Gerçekten de aydınlığa çıkmış bedenim, etrafımda bir sürü insan öylece duruyorlar, kıpırdamadan bana bakıyorlar. Üstümdekiler mi ilgi çeken diyerek eğiliyorum, bu beden benim değil. Kesinlikle bir yanlışlık var; rüyalar veya hayaller karıştı başka birinin düşüncelerinde dolaşıyorum. Tekrar eden kelimeler gibi herşey birbirini takip ediyor. Akrebin yelkovanı kovalaması gibi meçhul peşimden koşar adım geliyor.