Mecnun'un Leylâ'ya hakiki muhabbeti hikayesi

Birisi Mecnun’a dedi: ‘’Hey yollu, erkânlı, akıllı, irfanlı Mecnun! Ne oldu ki artık Leylâ’nın obasına gitmiyorsun? Yoksa başından Leylâ’nın aşkı uçtu mu, hayalin değişti mi, Leylâ’ya  meylin kalmadı mı?’’

Zavallı Mecnun bu sözleri işitince zâri zâri ağladı: ‘’Efendi, benden elini çek, bana ilişme’’ dedi. ‘’Benim gönlüm zaten dertlidir, yaralıdır. Sen de yarama tuz ekme. Ayrılığa katlanmak aşkın azlığına, gönül geçmesine delâlet etmez. Ayrılıkların çokları zarurî olur.’’

Soran adam bu defa Mecnun’a: ‘’Ey vefalı, güzel huylu Mecnun! Ben Leylâ’nın kabilesine gidiyorum. Leylâ’ya söyleyecek bir sözün varsa söyle, söyleyeyim’’ dedi.

O zaman Mecnun: ‘’Sakın, Leylâ’nın yanında benim adımı anma’’ dedi. ‘’Çünkü onun bulunduğu yerde benim adımın anılması manasızdır. Ben onun varlığı ile varım; ayrıca varlığım yoktur.’’

Yorum;

Mecnuna göre; gerçek sevgililerin ortak bir düşüncesi vadır. Onlar birbirlerini hiç bir zaman göz ardı edemez, hatırlamamaları mümkün değildir.

Görüşme olanağını bulamamaları, onların tutumlarını etkilemez.

Onlar sevgileri ile birbirlerini onurlandırırlar.

Çünkü heyecanları onları yüreklendirmiştir.

Birinin anılması halinde diğerinin adının geçmesine gerek yoktur. Ben! Ben! Diye tepinip durma bir yana adeta benlikler dahi kaybolmuş, görmezlikten gelme durumlarına karşı bağışık kazanmışlardır.

Bu itibarla başkalarının yaşamlarına karışmalarını pek istemezler.

O nedenle Sevgi için yaşayan insanı şaşkınlığa düşüren halleri kolay kolay anlaşılmaz.

Ahmed F. YÜKSEL