Meğer

Meğer depresyondaymışım!
Öğretmediler bize böyle şeyleri veya öğrettiler de dillendirmeyi beceremedik!
Cümle bitince ve ünlem işaretini koyunca neden çoğul yazdım diye düşündüm… Kendimi kast etmiştim oysa.
Bizim kuşağın çocukları da ben gibidir diye de düşünmüş olabilirim…

2017 yılının kasım ayında sosyal paylaşım sitelerini, kafamın oldukça güzel olduğu bir gece ( aslında sabaha karşı) kapattım. Tanıyanlar daha sonra “neden” diye sorunca nedeni sorgulamadığımı fark ettim.

Neden?
Nedeni yoktu.
Bir anda aklıma gelmişti ve yapmıştım…
Bana ulaşmak isteyen nasıl ulaşacaktı?
Ulaşılınca ne oluyordu ki?
İşi düşünce arayanlar ulaşmasındı!

Keyfi gıcırken arayıp sormayanlardan gelen “ iş arıyorum” mesajları, paylaşımların altına bırakılan ego yüklü laf sokmalar, dürtme, paraya sıkışınlar, bir kibarlık! Bir hoşgörü!

Zaten geçmişte bıraktığım ve acaba ne oldu diye merak ettiğim kim varsa hepsini bulmuştum.

Arayanlar da beni bulmuştu.
Ne ben eskisi gibiydim, ne onlar bıraktığım gibi… Hayat ruhlarını ve bedenlerini istediği gibi şekillendirmişti.

Bu dönemde kitap da okumadım, kalemi elime de almadım.
Sahi balığa da çıkmadım, hoş bu sene kurudu denizler.

Çalıştım daha çok, bol bol dizi izledim, soyağacıma baktım, miras kalmış mı diye baktım, uyudum, uyandım, ırak şehirlerin deniz kenarlarında, balık lokantalarında oturdum, hafta sonları uzun yürüyüşler yaptım, bol bol düşündüm!

Şimdi düşündüm de ne düşündüysem artık…
Kendi çemberinin içinde yaşamaya başlayan insanlar ne düşünüyorsa, onu düşündüm herhalde.

Başka zaman olsa balıklama atlayacağım iki projeyi geri çevirdim.

Bak burası önemliydi gerçekten.
Bir ara saçlarımı uzatmaya niyetlendim sonra gittim yine kısacık kestirdim
Sakal bıraktım, kaşınınca o da olmadı.

Günler böyle geçerken beni uzun zamandır görmeyen bir arkadaşım başka bir arkadaşa sormuş;
“ Ali depresyonda” deyince telefon etti.
O vakit öğrendim depresyonda olduğumu...(!)

Şimdilik iyi günler.
İyi günler hangi günlerse artık…