Mehmedim beni affet!

Çok değil bir ay kadar oluyor benim oğlumun, bugün o kahpece yapılan saldırının yapıldığı Hakkari'den askerlik görevini bitirip gelmesi. Yürek ağızda geçen günler kızımla birbirimizden gizlediğimiz endişeler ve uzun bir süre operasyona gidişlerin benden saklanması.

Bir anda sessizliğe gömülen telefonu, o belirsizlik günler boyu süren haber alamama. Sonra bir gün ansızın dünyanın en güzel melodisi gibi gelen o telefon görüşmeleri "annem nasılsın" diyen oğlumun sesi.

Şimdi düşünüyorum da yine orada kuzularımız askerlik görevinde. Sabah duyduk şehit haberlerini oğullarımızın şehit oluşunu, yaralanmalarını, ve kayboluşlarını... oğulları Hakkari de görev yapan tüm anneler haber alamamanın askerinin sağlığı ile haber alamamanın endişesi içindedir. Tabir yerinde ise çıldırmak üzeredirler.

Hemen sınır ötesi hareket deniyor; sokaklarda röpartaj yapıyor muhabirler "ne dersiniz Irak'a girilsin mi? yanıt hemen hazır "girilsin, vakit kaybetmeden. Elbette vatanımız için can feda ama acaba sınırda kendi evladı olsa ve sonucunun işe yarayıp yaramıyacağı belli olmayan bir hareket için yine aynı yanıtı verir miydiler acaba?

İçimiz de ki terörist sempatizanlarına yoldaşlarına maaş verip dokunumazlık zırhını giydirip dilediklerince konuşup ahkam kesmelerine fırsat vermişiz. Önce içerdeki bu işleri onaylıyan sempatizanlarını görmemiz gerekmez mi?

İşe yarasa keşke en önde ben gideceğim... çok üzgünüm çok kaç ocak yanıyor şimdi, kaç ocakta belirsizlik ve endişe var.. .sırada hangi Mehmetcikler var... Vatanımıza canımız feda ama pisi pisine değil...

Başımız sağolsun... Mehmedim bizi affet... Sen oralarda hain pkk'nın kurşununa gelirken ben yatağımda uyuduğum için... affet.