Mehmet Ali Birand: Mütevazi, samimi, öz eleştirici, uzlaşmacı ve duayen gazeteci öldü!

Dereyi geçen, bir diğer deyişle pankreas kanseriyle bir şekilde başa çıkan Mehmet Ali Birand, basit - sıradan – standart bir operasyonda hayatını kaybediverdi. Aşağıdaki satırlar, benim, Mehmet Ali Birand gazeteciliğini izlediğim son 40 (evet, yanlış okumadınız, yazıyla kırk) yıldan bende kalan şahsi anılardır ve kişisel tortular.

Medya gerçek bir duayenini, tv dünyamız kelimenin hakiki manasıyla bir öncüsünü kaybetti. Ulusal medyanın bütün önemli kanallarında, Birand’ın yetiştirdiği gazeteciler  var şimdilerde. Ve üstelik de, bunların her biri işlerinin ehli olmuş  ve sektöre damgasını vuran insanlar. Anlayacağınız, Mehmet Ali Birand on yıllar boyunca tam bir medya akademisi, hakiki bir gazetecilik okulu gibi çalıştı.

Mehmet Ali Birand’ın gazeteciliği hakkında uzun boylu ahkâm kesecek halim yok. Lâkin, en azından bir izleyeni olarak, şu kadarını söylemezsem, bu yazının ciddi manada eksik kalacağını da hissediyorum. O, ismini; 32. Gün programı dışında hiçbir şey yapmamış olsaydı bile, sadece bu işiyle dahi Türk basın tarihine, bu tarihin unutulmazlarının, ölümsüzlerinin isimlerinin hizasına ismini yazdırmayı başarırdı.

Mehmet Ali Birand’ın çok başarılı olduğu diğer bir alan da çektiği belgesellerdi. Türkiye’nin yakın siyasal tarihine dair olan bu belgesellerle Birand, Türkiye’nin bahse konu sancılı dönemini gerçekten kayda değer bir gazetecilik performansı sergileyerek ve fevkalâde berrak bir prizmadan yansıtarak paylaşmasını bilmişti izleyenleriyle.

Mehmet Ali Birand’ı, Türkçe’yi zaman zaman iyi kullanmadığını düşünerek, eleştirdiğim olmuştur. Ancak, bunun, Birand’ın irticalen ve çok büyük bir samimiyetle yaptığı haber sunumlarının ayrılmaz ve vazgeçilemez bir parçası olduğunu, onu kaybettiğimiz şu süreçte idrak etmiş durumdayım.

Mehmet Ali Birand çok iyi, hatta, izin verirseniz şöyle dillendireyim, kelimenin en güzel ve en samimi içeriğiyle bir Galatasaray fanatiğiydi. Onun vefatıyla birlikte sadece medya kozmosumuz değil, Galatasaray camiası da çok önemli bir üyesini ve taraftarını kaybetmiş oldu.

Birand’ın en çok arayacağım ve en ziyade özleyeceğim kişisel özellikleri espritüelliği, uzlaşmacı tabiatı, güler yüzü, samimiyeti, müspet yaklaşımı, hoşgörüsü, tevazuu, öz eleştiri kapasitesi ve mesleğine olan aşk temelli, tutku bazlı bağlılığıydı.

Bu karakter hassalarının hiç kuşkusuz her biri çok önemlidir ve bir tanesi bile taşıyıcılarına değer katar. Ancak, bunlardan öyle bazıları vardır ki, içinden geçmekte olduğumuz şu kritik ve muhataralı  günlerde Türkiye’nin belki de en çok ihtiyaç hissettiği insan özellikleri de işte bunlardır. Anlamışsınızdır sanıyorum, Mehmet Ali Birand’ın öz eleştiri yeteneğini  ve uzlaşmacı tabiatını kastediyorum.

Nadanlığın, kabalığın, sekterliğin, sertliğin, ötelileştirmenin, nefret suçu işlemenin, hoyratlığın, nadanlığın, dediğim dedikçiliğin, ben bilirimciliğin, kodum mu oturturumculuğun, benin doğrum mutlak doğrudurculuğun, burnu büyüklüğün, ben kimim biliyor musunculuğun, kibrin, zulmün hükümran ve hükümdar olduğu şu çağda ve şu coğrafyada; Mehmet Ali Birand’ın yukarıda paylaştığım olumlu kişilik hasletleri, hem Türkiye toplumsal formasyonun ve hem de bütün bir insanlık camiasının içerisinden geçmekte olduğu o boğucu ve karanlık tünelin ucunda gözüken umut verici ışık gibiydi adeta.

Mehmet Ali Birand’ı iyi tanıyanlar, onun çok iyi bir baba, örnek bir eş, mükemmel bir dede ve muhteşem bir ahbap – dost olduğunda hemfikirler. Bense, yazımın finalinde, onun son bir özeliğine daha değineceğim: Birant, Avrupa Birliği ve asker – siyaset ilişkileri başta olmak üzere, yakın siyasal hayatımıza dair çok önemli, öncü mahiyetinde ve ufuk açıcı monografilere de imza atmayı başarmıştı.

Lâfı uzattım, aslında bu kadar çok lâkırdı etmeyecektim. Öyleyse, öyleyse bu metnin de nihayeti şöyle olsun: Allah gani gani rahmet eylesin ve mekânın da cennet olsun Mehmet  Ali Birand.