Mehmet Ali Birand ölmedi!

Bazen biri ölünce kendimi salak gibi hissederim. Duygusuz, saf. 

Bazen bir gülümsenin ne kadar da değerli olduğunu anlarım. Hani stresli bir günün sonunda akşam eve girdiğinizde, yapacağınız ik şey Televizyonu açmaktır. Biraz umutla, kendinizi hoş tutma çabasıyla. Karşınızda hoş bir şey görme çabasıyla. Gülen bir yüz. Tebessüm. Mizah'ın samimiyetle birleştiği ve canayakınlığın orjinal halini. Böyleydi işte Mehmeh Ali Birand. Orjinaldi. Gerçekti. Sahiydi. Sahte olan bir gülüşü yoktu. İnsanları her şekilde sevdiğini gösteriyordu. Amacı sevmek ve sevilmekti. Özgündü. 

Bazen de kravat ve saatleriydi her şey. Gözlerimizi alamazdık tavrından ve kravatından. İnancını bilemeyiz ama işinde ve ekranda tam bize uygun düşen bir yüzdü. Haber sunma tabularına sanki yeni bir dönem getirmişti, izlenmişti tüm halk tarafından.

Yüzündeki gülücüklerin etkisi haberlere göre değişirdi. orjinalliği her yerdeydi. Sahte değildi asla o! Aradığımız bir yüzdü. Sıcaklığını aldığımız, haberleri ne olursa olsun, o sevgisini esirgemezi randevusunda. Şimdi yok. Biraz ani oldu sanki. Erken ya da. Daha olmalıydı, sevgili Birand gibiler bu ülkeye bir daha gelemez... Özlendi bile şimdiden. Yüreklerde, kalplerde, yüzlerde... verdiğin tebessümlerin intikamını alır gibi sanki ama yok, o unutulamaz. Gülüşü, bakışı ve kravatları...

Sen ölmedin ki... Ölüm sana yakışmadı hiç!