Mehmetçik

Babamın adı Hüseyin’di! Arapça bir isimdir. Manası da “ruh ve madde güzelliğidir”

Babam ismine uygun karakterde bir adamdı. Ben onun ismi geçtiği her yerde “Allah razı olsun ondan” sözünü tekrar tekrar işitmişimdir. Müthiş bir hoşgörüye sahipti. İş hayatında, gerek Elka fabrikasında olsun, gerek yurdışlarında çalıştığımız yerlerde olsun ondan memnun olmayan onu hayırla yadetmeyen birine rastlamadım.

Her dinden her inanıştan arkadaşları vardı. Ermeni Artin, Yahudi Heiz, Alevi Haydar. Herkesle iletişimi insanlık ölçülerindeydi. Bundan birkaç ay önce patronumuzu ziyarete gittiğimde ağladı.

“Ben bu kadar ülke dolaştım, insanlar tanıdım ama baban gibi birine rastlamadım!” Dedi.

Tılsımı isminde miydi?

Mesela Cabbar olsaydı ismi nasıl biri olurdu?

Vurucu, kırıcı, komplocu, darbeci biri mi olurdu?

Zannetmiyorum!

Cabbar da olsaydı ismi, ondaki insan sevgisi isminin korkutucu yanını siler süpürürdü.

Cabbar’ı sevdirirdi bize!

Son günlerde asker üzerine büyük oyunlar oynanıyor da ondan yazdım bunları. Örnekleme yapayım dedim.

Asker!

Mehmetçik!

Evlatlarımızı, kardeşlerimizi böyle adlandırıyoruz değil mi? Bağrımızda böyle saklıyoruz! Hepimizden birparça var

ordumuzda! Hepimizin kalbi kışlalarda atmıştır.

Asker!

Mehmetçik!

Biziz!

Bizden bir parça!

Hüseyin de olsa, Cabbar da olsa kalpleri bir, mayası temiz!

Milattan önce 209 yılından beri böyle!

Bozulmaz!

Bal kokmaz!