Mehtap Seni Sandım

Gece saat 1.30... Müzik de tat vermiyor, başka herhangi bir şey de... Yalnızlık çöktü üstüme, şarabın buğusu bile gidermiyor iç sıkıntımı.

3 Kasım gelsin de Gaziantep'e gideyim diye bekliyorum artık. Oradan İstanbul'a, oradan da İzmir'e. Sonra yine Antalya. Yol uzun, Allah büyük; biter elbet; biter de bana teselli getirir her durakta umarım.

İnsanların en iyi dostu olmaktan sıkıldım... Derdim bu!.. Birini sevmek suç mu? Aynı biçimde karşılık görmeyi beklemek? Arkadaşın / dostun olsa bile, verdiği sözü tutmasını beklemek... Alengirli ve çetrefilli işler, ben sıkıldım artık...

Aç kucağını Antep, sen olmazsan İzmir var yaralarımı saracak ama ne olur, sen de katıl ona 2. doğumyerim, mutlu kıl beni. Seni sevdiğim gibi sev sen de, e mi? Şu dolunay zamanlarında aklıma takılan sevdiceğimin dertlerini unuttur bana, ne olur!..

"Dün gece mehtaba dalıp, hep seni andım / Öyle bir an geldi ki, mehtap seni sandım"