Mehtaplı gece

Mehtaplı bir gece...  gece ile sabah'ın en koyulaştığı vakitteyim. Yüzüm asık, kalbim paramparça, kırgın ve yorgun.

Durmadan derin derin düşüncelere dalıyorum. Yaşananları, yaşadıklarımı gözden geçiriyorum. Birşeyleri değiştirme çabasındayım.

Eskilere dönmeyi hayal ediyorum. Bir taraftan serin serin rüzgarlar esiyor üstüme doğru, bir anlık bile olsa düşüncemi alıp götürüyor uzaklara, en ücra köşelere doğru. Rüzgarlarda durgun bu gece, ıssız, suskun ve çağresiz, sanki birşeyleri anlatma çabasın da bir gecede dertlerinin yok olabileceğinin ümüdindeler. Bir ara onlarda dertlerini unutup bahçede ki çiçeklerin belinden tutmuş dans ediyorlar. Ne kadar suskun ve çağresiz olurlarsa olsunlar, kış'a dönüp bahar'ı unutmuyorlar. Onların içinde ki umut dallarında ki yapraklar yeşermiş ve çiçekleri açmış. Rüzgarlar bahçede ki çiçeklerle dans ederken gökyüzü tüm içtenliğiyle gülümseyiveriyor yüzüme. Sanki beni mutlu etmek isterlercesine ,ağacımda ki yapraklarım ne kadar solsada beni ayakta tutarcasına gülümsüyorlar. Bakıyorum onların gözlerine, ve bir tebessüm oluyor yüzümde. Acı tebessüm olduğunu benden başkası bilmiyor. Dünyada ki o kadar çirkinliklerin arasında benim acı tebessümüm kaybolup gidiyor...