Mektubunu aldım

bu senden gelen ilk mektup

bugün haberlerini aldım

sevinçten çıldırıp

donakaldım 

açıp baktım zarfı

ne pul ne damga

mektubunu okurken

ağladığımı sanma

 kâğıdın orta yerinde

sadece iki cümle

bütün gücünle

senin sevda tarzında

yani senin

kendi el yazında

"bekle geliyorum

seni seviyorum "

diye yazmışsın  Âye

 ne adres ne tarih

bir kelime iki hece

adını yazmışsın

sadece

ne çok haberlerin varmış böyle

ne kadar da uzun yazmışın öyle

sürüp gitmiş günlerce

yaz yaz bitmemiş

kırk gün

kırk gece

uzunca iki cümle

yazdığın o gece  

öyle bir mektup ki

baştan sona bilmece

ama hepsini de

çözebildim  Âye

ellerin kınalı belli

kokusu sinmiş kâğıda

harflerden sesler duydum

benziyor acı bir ağıda

yazarken ağladın mı  Âye ?

saçından bir tel düşmüş

zarfın içine

parmağımla yokladım

alıp saçını elime

uzun uzun kokladım

saçının telini

hatıran diye sakladım

saçların siyahdı  Âye 

ne bildin

çiçeklerden resmini yaptığımı

başına taçlar taktığımı

hep seni aradığımı

sana yandığımı

ne bildin canım

seni gözlediğimi

ne bildin gülüm

seni çok özlediğimi 

günde beş kez okuyorum

şu bitip tükenmez mektubunu

günde beş kez tazeliyorum

bitmeyen umudumu

gelmiyorsun  Âye

sanadır bu sevdam

bekletme beni daha

kim bilir belki çıkamam

yarın sabaha 

gelsen de gelmesen de

yine bekleyeceğim Âye’m

seni yine seviyorum

budur gâyem

takıldı bir kez peşine

seni hep arayacak sâyem

seni bir gün elbet

bulurum  Âye'm   !

* Muzaffer Yıldırım

       Brüksel /1989