Mektup -2

Sevgili Piraye,

Mektubuma hemen cevap yazman beni çok mutlu etti. Kaç kere tekrar tekrar okudum bilmiyorum. Sanki her kelimesi ayrı bir gizem içeriyor.

Mektubunu incelediğimde; sadece yazdıklarıma cevap yazmışsın. Kendinle ilgili hiç bir şey söylememişsin. Heyecanına veriyorum. Umarım diğer mektuplarında kendinden de bahsedersin.

Giderken demiştim sana. Hayat yeniden başlıyor diye. Ben çaba bile harcamadan hayatım sanki yön değiştirmeye başladı. Biliyor musun artık direnmiyorum. Bende o yönde ilerlemeye başladım. Haftaya birkaç günlüğüne İstanbul'a gidiyorum. Neden diye sorma, dönüşümde anlatırım. Ama şunu bilmelisin ki İstanbul'un hayatımın dönüm noktası olacağını biliyordum. Gidişat öyle olacak gibi görünüyor. Tek isteğim bütün kalbinle yanımda olmandır.

Acıyı yarada bırak , demişsin. Farkındayım ama sende şunu unutmaki; yara kanıyordu. Yara kabuk bağlamaya başladı. Yara iyileşmeden tekrar kanamazsa acı yarada bile kalmayacak.

Piraye, gören gözlerin kör olması ne demekmiş bunu öğrendim. Düşünüyorum da bakıyormuşum ama göremiyormuşum. Şu an sana göremediğim şeyleri sıralasam, kahrından ölürsün. Ama bu benim utancım değil, büyüklüğüm aslında. Geçenlerde eski bir arkadaşımı gördüm. aramız hep limoni idi. Sohbet ederken anladım ki; hiç değişmemiş. Bana sıralamaya başladı: sen şöylesin, böylesin, yaptığın yakışmıyordu...vb. Söylediklerini düşündüm ve haklısın dedim hep. Bana söylediği şeylerde özeleştirisini yapsaydı, bana bunları diyemezdi. Ne kaybettim. Hiçbir şey. Aksine kazandım.

Piraye, Bıçağı kınına sokma zamanı geldi artık.

Hatırlarsan eğer; eski bir fotoğrafımı çerçeveletip odama asmıştım. Biliyormusun dün onu kırdım. Parçaladım. Neden mi? Bakışlarını sevmedim kendimin. Bana bu hareketimin anlamını yazar mısın?

Dün çok kötü bir haber aldım piraye. Dünyam yıkıldı. Çaresi olmayan bir durum. Hastalık. Kendimle mi uğraşacağım yoksa yakın zamanda olmayacağını bildiğim birinin yüzüne baka baka yeni hayatımı mı yaşayacağım bilmiyorum. Anlıyor musun beni? Sana her zamankinden çok ihtiyacım var. Aslında tanışalı iki ay oldu ama iki çift sözünle mutsuzluklar, mutluluğa; üzüntüler, kahkaya dönüşebiliyor.

İnsanın kendini düşünmesi, eleştirmesi, tebrik etmesi, kendine kızması, yanlış yaptım demesi ne güzel bir duygu. Kendime kızdığım kadar, bravo dediğim şeyler daha fazla. Ama yaşanılacakmış hepsi. Bütün bu hataların içinde kendime; Her türlü hata yapabılırsın, yaptıklarında var ama üç tane gümüş bileziğin olsun diye, altın bileziğini asla satmadın ve hayatın boyunca da satma diyorum. Anlıyor musun beni?

Yine sıkıldım yazmaktan. Yanımda olmaya devam edersen ve yarayı kanatmadan iyileştirirsek; ilk mangal yapmaya gidelim.

Sevgilerimle

Onur.....