Mektup

Dediler ki söyleyemezsen mektup yaz

Sessiz sessiz ağla, inci olur

Kim bilir yerine giderde dua olur

Çok kelamım var sana diyecek

Gülleri kuruttum sen diye koklarken

Uykularım kâbus dolu sebepsiz sebepli

Derin izlerin anlımı kanatırken

Tutup da kaldıran olmadı sevgili

Kendimi sana şikâyet ediyorum

Kendimi unuttun, günleri kuruttum

Ciğerlerimi parçalarcasına günaha koştum

Şimdi diz çöktüm huzuruna durdum.

Sen yokken sevgili yetim düştük

Sensiziz yani kimsesiz, hiç kimsesiz

Yemini yere düşürdük oturup gülüştük

Üç sohbet var beşi edepsiz

Dediler ki söyleyemezsen mektup yaz

Sessiz sessiz ağla, inci olur

Kim bilir yerine giderde dua olur

Dizlerimiz yere değmez oldu

Boynumuzu yumuşak yastık vurdu

Gözlerimiz öyle uykuyla doldu ki

Kalplere çelik pusat vuruldu

Rızık derdi öne geçti ölümden

Bilmez olduk lokma hazırdır bize dünden

Cahil ağzımızla öğüt verdik

Oturdukta kardeşimizin etini yedik

Anneler kul oldu evlada

Evlatlar kahır oldu babaya

Kutsal kitap asılı dururda

Dayanan olmaz mı Mevla’ya

Mektubumun her harfi bin bir tövbe

Pişmanlığımla kat kat zarflıyorum

Benliğim pul misali başköşede

Himmet makamına gönderiyorum

Dediler ki söyleyemezsen mektup yaz

Sessiz sessiz ağla, inci olur

Kim bilir yerine giderde dua olur.