Memleket sevdası

Arada bir ateşi hattından çıkıp, hayatı izliyorum ben. Ülkem ne halde, insanlar ne yapıyor, durup izlemek izliyorum. Ellerimi kavuşturup, bağdaş kurup bir yere oturuyorum ve ülkemin sesini dinliyorum. Seçim telaşı, mitingler, sınırdaki yığılmalar, ekranlardaki çirkin kavgalar, geçim derdinde olan insanlar....

Güzel ülkemin, güzel insanlarının, güzel mitingleri... Ruhum dinginleşti, uysallaştı... Geleceğe dair korkularım biraz olsun geriledi. Yinede hala çevremde abartıldığını düşünenler var. Oturup konuşunca, neler düşündüklerini anlayınca, derinlerde bir yerde fırtınalar kopuyor ve hep düşünüyorum ''bu çocuklara bu kadar yüzeysel yaşamayı nasıl öğrettik''diye...

Irak sınırına asker yığmaya başladık ve geçen günlerde Kara Kuvvetleri Komutanı Şırnağa gitti. Ayrıntı yok, detay yok. Askerler, polisler, öğretmenler, doktorlar, memurlar ne yapıyor? Ne düşünüyorlar? Ailelerini memleketlerine gönderdiler mi acaba? Yoksa okulların tatile girmesini mi bekliyorlar? Kaç şehide daha ağıt yakılacak?

Ekranların çirkinliğini anlatmaya gerek var mı? Star payesi verilen ve ekran denen camın arkasında yırtıcı kaplanlara dönüşen insanların kavgasını kaç kişi izledi?Televizyon; ortaçağın günümüze uyarlanmış arenası oldu artık. Gladyatörlerden kim daha çok vahşi ve saldırgansa o alkışlanıyor... yazık...

Köyde ekmek yapan kadınları düşündüm... Buğday tarlalarında yağmur duasına çıkan köylüleri... ''Kar yağması lazımdı''dedi arkadaşım, ''buğday tarlada çürüyecek'' Bütün gücümle bende dua ettim içimden, hormonlu çilekleri yerken beraber...

Pazar günü öyle bir günün ortasına düştüm ki.... Oturduğum tepeden, kuş olup uçmak isterdim... Taşların arasından akan derenin sesine kuş sesleri karıştı usulca... Vadinin ortasından tüm görkemiyle kıvrılıp giderken dere, çamlarla kaplı koynuna güneşi almaya hazırlanan dağlar, tüm haşmetiyle karşımda göğe uzanırken gülümsediğimi fark ettim.

İnsanlarını düşündüm ülkemin ve ülkemi...