Memurus!.. Al zammını sus!

Küçük oranların “büyük adamlarına” bakarak yaşıyoruz. Yine tıkandı bir yerlerde bir şeyler.

Kim alıyor, kim satıyor, kim pazarlıyor; fark edemiyoruz!

Her şeye zam var en bolundan; memura yok, işçiye yok, EMEKÇİYE YOK!.. Nasıl bir girdi çıktı hesabıdır bu? “Giripte çıkamayan” bir şeyler mi var acaba? Bu konunun üzerine hassasiyetle eğilmek lazım.

Sayılar denizinde boğulmamak gerek. Köy ortada, kılavuz yok; zaten kılavuza gerek de yok. Bizden alınan ile bize verilenin ilişki durumu ne? Ya da ayrı dünyaların insanları mı ki acaba onlar? Şöyle bakınca pek yakışmıyorlar da birbirlerine.

Birilerinin emeğiyle keyfe sürülüyor gönüller ve o birileri emeklerinin karşılığını göremiyorlar rüyanın birinde bile. Alıyorlar vermiyorlar, bunu hep yapıyorlar. Bu eziyet, yumuşak bir şarkı gibi, şiir gibi! Öyle sakin, öyle yavaştan ve öyle gözleri kapatacak türden.

Örmüşler etrafını direnişin sanki. Hem de ne ile? Senin ile benim ile… 

Ben sana sallıyorum, sen bana!...

Vur bana çakayım sana!

Sen mi çok kazanıyorsun, ben mi?

Asgari ücretliyim, sus memur efendi!  

Ne de güzel yiyoruz oltayı, ipi… Halbuki, emek tarafında cari açık o kadar büyük ki. “Giren çıkan“ ilişkisi her geçen daha da kötüleşmekte. Emeğin giriyor içeri, hüsran olup çıkıyor dışarı. Jet alıyor ülkem, toprak satıyor. Dışarıda ne kadar kodaman varsa “buyur gel!”diyor. Para “canlı kanlı” ortada dolanıyor ama emeğin evinde pek oturmuyor.

Çelişkisine kurban olduğum 3 tarafı denizlerle çevrili yuvam…

Toprağı verimli, iklim cenneti sılam… 

Balığını da yiyemiyoruz ağız tadıyla,  organik lahananı da. Bize düşen coğrafya kitaplarıyla avunmak gayrı. Başka yerde yok o bolluğun resmi, öyle havalı gösterimi.