Menekşeler değişmedi

Camlı vitrinde duran , belki de beş on yılda bir kullanılan annemin kesme bardaklarından biri elimden düşüp kırılmış , takım bozulmuş ve büyü sona ermişti sanki... Öyle hissediyordum, eve doğru yürürken.   

Ayaklarım apartmanın her açılışında derin bir iç geçirmesi sesi çıkartan kapısına yaklaşırken  aklım çoktan çocukluğumun geçtiği bahçe içindeki o eski eve koşmaya başlamıştı bile.  

Misafir odasının en korumalı ve gösterişli yerinde kurum kurum kurulan o kesme bardak takımları ya altı ya on iki kişilik olurdu nedense , bunu kim saptamıştı hiç bilmiyorum. Düzinelik takımdan bir tanesi bile kırılsa ,takım bozulduğu için annem nerdeyse yas ilan ederdi evde . Bu suçu işleyen kimse affı çok zor bir mahkûm gibi dolaşır dururdu birkaç gün. Vitrin temizlenmek için boşaltıldığında suçu tekrar hatırlatılırdı. 

Eve gelecek yedi, sekiz hatta on bir kişilik misafire yetecek olmasına rağmen , bozulmuş bir takım olarak artık eski itibarı olmazdı kalanların. 

O zamanlar ben de bundan yola çıkarak misafirliğe altı ya da on iki kişi olarak gitmenin zorunlu bir şey olduğunu düşündüğümü hatırlıyarak gülümsüyorum şimdi.

Bu akşam içimdeki sızının ve beni eskilere götüren seyin nedeni sanırım yarının "23 Nisan," olmasıydı. Yürüyüş töreni için annemin akşamdan yakalarımızı kolalayıp, kurdelelerimizi ütülediği bayram tam anlamıyla bir şölendi.  

Gündüz, top sahasında gerçekleşen törende şiirler, konuşmalar ve renk renk parlak satenlerin içinde kendimi bir masal dünyasında hissettiğim folklor oyunlarından sonra, asıl heyecan okulun bahçesinde bulunan büyük salonlu binada yapılan akşam gösterileriydi. Koro , rontlar ve piyesleri sergilemek için iki ay öncesinden başlayan çalışma ve yorgunlukların hepsini velilerin çoşkulu alkışları ve öğretmenlerimizin gururlu bakışlarıyla unutur ; sahnenin iki yandan yavaş yavaş
kapanan kadife bordo perdesinde en güzel mutluluklar bir sonraki törene kadar asılı kalırdı. 

Nursel geldi aklıma şimdi ! İlkokuldan arkadaşım... Nerelerdeydi acaba? Nasıl birisi olmuştu büyüyünce? Onu büyümüş haliyle hayal etmeye çalıştım :" sarı saçları ve kahve iri gözleriyle," eminim yine çok güzeldir.                                              
                                                                                        
Yıllar sonra "pat!" diye bir yerlerde karşılaşmak,, tanımaya çalışmak, şaşırmak, yanındaki gence bakıp  ''Bu oğlun mu?'' deyip yıllar önce yanımda kalemtıraşıyla kırmızı kalemini açmaya çalışan o küçük kızın oğluna gururla bakarak " evet, '' demesini izlemek ne de güzel olurdu. 

Şimdi öyle miydi ya? Arkadaşlarımın ilkokuldan bugüne kadar olan bütün fotoğraflarını, oğlulları, kızları, torunlarını hatta akşam yediği yemeğe kadar hepsini izliyordum bilgisayarımın başından. Oysa özlemeyi, hayal etmeyi de özlüyordum ben, güzel duygulardı.   

Ne çok şey değişti diye düşünüyordum, ne çok şey! Çoşkular, ortak değerler, yaşam tempomuz, bayramlarımız bile! Pek çok şey kayboldu ve bizler de kaybolduk onlarla birlikte. Koştur koştur yaşanan bu hengâmede, ne akrabaları ziyaret edecek , ne arkadaşları ağırlayacak zaman vardı. Dostlarla yemek, ancak dışardaki lokantalarda yapılan bir aktiviteydi artık.  

Oysa halamın küçücük mutfağında, yarım metrelik tezgahınde pişirdiği ve onca kalabalık misafiri ağırladığı şahane lezizlikteki patates oturtması ve müthiş domatesli pilavın tadı hiçbir lokantada yoktu ki ! En modern aletlerle dolu kocaman mutfaklarda şöyle mis gibi bir domatesli pilav kokusu duymak bile zordu artık !     

Sokak kapımı açıp, camın kenarından bana gülümseyen menekşeleri görünce ancak geçmişten bugüne gelebildim..  

Değişen çok şeye karşın menekşeler değişmemişti !   

Mavi, mor, pembe renkleriyle küçük saksılarında güzel, naif ve eskimeyen bir şarkı gibi zamansızdılar ... Onlara sevgiyle baktım.  Çekmecemden bayrağımı çıkartıp balkona astım... mutfağa doğru yürüdüm. 

Bu akşam pişireceğim  yemeğe çoktan karar vermiştim.  

…………………………………………………………………      

23.Nisan 2015                                                                                    
Aysun Irmak Borteçin