Meral Okay'a

Bu sabah İstanbul yağmurlu, kapalı bir sabaha uyandı. Herkes gibi  hazırlanıp işe geldim.

Masamda simit peynirle kahvaltımı yaparken, bir gözüm de televizyondaydı. Alt yazıda Meral Okay hayatını kaybetti yazısı geçiyordu.  Oldum olası hayranıydım. Kalakaldım. Bir insanın doğması kadar, ölmesi de doğaldı tabiki ve  yaşı ne olursa olsun her ölüm erkendi.

Güçlü, kararlı bu kadar hayatın içinde ya da tam ortasında olan insanların kaybı daha bir ağır geliyordu.

Yaşamını düşündüm, evini, eşyalarını. Çalışma masasıdaki notları, yazdığı yazıları, bilgisayarı, kahve içtiği fincanı düşündüm. Sabah yürüyüşüne çıkmış da, geri dönecekmiş gibi.

Meral Okay'a hayranlığım bir yana, kim olursa olsun ölen her insana, hayatına, bıraktıklarına, yapamadıklarına, anılarına üzülür, yaşamış olduğu iyi günlerine sevinmişimdir.

Ben de hayatın içindeyim, çalışmak zorundayım, ofisimdeyim. Uzaktan da olsa el sallıyorum. Saygıyla uğurluyorum. Rahat uyu.