Meral Okay'ın anısına; Barış parçalanmaktır ölüm hariç!

Meral’de yok ya artık...
Hani sevdiği adamda büyüyen Meral
/Ölmüş bile olsa değişmez gerçeğiydi Meral’in/
Kavuşmaları, yaşananları, sevişmeleri hep es geçip
Hatta yaşadıklarımızdan utandırıp
Bizi hasretlere, düşlere sevdalı kılan kadın…
Ülke yüreğini çaaat diye ikiye ayırıp
Leyla Mecnun misali sevdalardan yana tavır koyan güzel insan…

Diyorum ki bu akşam iş çıkışı iki bira içsem sahilde
Ve her şeyle, ve herkesle barışsam, helalleşsem…
Mesela desem ki hanıma: Artık hesap yapmak yasak!
Oğluma da desem: Tatil başladı, kitapları yırtabilirsin!
Kızıma haber salsam: Adına limitsiz kart çıkardım git bankadan al!
Arkadaşlarıma mesaj çeksem: Bendensiniz!
Kardeşlerime telefon etsem: Şimdiye kadar her şeyde siz haklıydınız!
Patronun masasına bir özür mektubu bıraksam: Çalışan hep haksızdır beni af edin lütfen!
Tüm tanıdıklarıma ilan versem gazetelerden: Teşekkür ederim şimdiye kadar ki destekleriniz için!
Deniz Baykal’ı arasam: Yaptığın her şey gerekliydi!
Tayyip Erdoğan’a haber uçursam: Yola devam, hem de iki kat hızla!
Kemal Kılıçdaroğlu’na mail atsam; Yüürrrüü be kim tutar seni!
Fethullah  Gülen’e  gitmesi için şişeye mektup koyup denize atsam: Artık gelme zamanı!
Dağdakilere, düzdekilere, ezilmişlere, sürülmüşlere ise haykırsam: Yüreğim sizinle!
Başı dumanlı kafamı denize soksam ve sonarla seslensem ona: Direnme artık!

İşte Meral barıştı kendisiyle sonsuza kadar diye kandırsam kendimi (?)…
Şu sorulara da cevap bulmak zorunda değilim artık;
Ne kalır benden bir gün sonraya onu bilmiyorum?
Ama bir şey biliyorum; anarşist ruhum dinlenir…

Çünkü beni yiyip bitiren bu akıllı anarşistlik değil mi yıllardır?

Vazgeçsem direnmekten ve barışsam herşeyle, herkesle...

Ölümden önce...

Nurlar/Işıklar/ Yaman sevdalar içinde yat Meral!