Merhaba...

Merhaba..

Uzun bir aradan (tam tamamına 47 gün) sonra sizlere, okurlarıma, eşe –dosta merhaba…

Bodrum’dan geliyorum, dağı taşı beyaz evlerle örtülmüş, içinde nefes alınmayan Bodrum’dan… Sırf Bodrum’da oturuyor olmak, Bodrum’daydım demek için, sıkıntılara katlanan biçare insanların olduğu, yolları köstebek gibi bozuk, üst üste yığılmış evleri olan Bodrumdan… Ben, bilenler bilir Maya tatil köyünde (bence Bodrum’un en güzel, kaliteli lüks yeri) tatilimi keyifle geçirdim.. Ama diğer anlattıklarımı uzaktan seyrettim..

Bu arada sizlere yazmadım, yazamadım…

Aslında uzun bir tatil yazısı yazmayı isterdim..

Tatil yazıları, yazılmayı bekleyenler, yaşananlar buna izin vermedi.. Olmadı, olmuyor..

Ülkemde olup bitenleri görmemezliğe getirip, tatil anılarını yazmayı doğru bulmadım..

Elim gitmedi, vicdanım razı olmadı..

Kimi zaman yazdıklarımın ses getireceğini düşünüp heyecanlanıyorum, kimi zamanda yazamadıklarım yüreğimi daraltıyor, çeki taşı ağırlığında…

Yazılarımda düşlediklerimin ne kadarını yazabiliyorsam o kadar mutlu oluyorum.. İçim buz kesiyor..

Buraya kadar söylediklerimden benim iyi bir köşe yazarı olduğum söylemini çıkarmayın sakın…

Hayır değilim…

Ama böyle zannedilmek hoşuma gidiyor..

Aslında yazıya ve ülkeme gönül vermiş olduğumdan çiziktirip gidiyorum…

Sokaktaki adam, karnını kaşıyan adam için çarpıcı değilse bile, eğitimli gözler beni fark ediyor.

“Bu ülke adam olmaz kardeşim“ demeyip, hemen her gün duyduğumuz buna benzer yavan sözleri bir kenara atıp, ülkenin nereye götürüldüğünü, kaybettiğimiz zamanları, gerçeğin neler olduğunu yazmaya çalışıyorum..

İşte tekrar bıraktığım yerden başlıyorum..

Yazmaya başladığımdan hoşlanmayanlar, fırıldaklar, dönekler, oturduğu makamlarda dürüst kalmayanlar...

Ben geldim.. Merhaba…

Bilhassa sözüm sizlere merhaba.

Tatil bitti, ben geldim.. Merhaba. MERHABA…

ozcanvural1933@hotmail.com