Merhaba arkadaşım

Eski Türklerde askerler savaşırken arkadan gelebilecek herhangi bir saldırıyı kontrol edebilmek için sırtlarını bir ağaca, kaya veya taşa vererek ok atarlarmış. Dayanılan nesne genelde bir taş veya kaya olurmuş. Yıllar sonra sırt dayanan taşın ismi ARKA-TAŞ’dan ARKADAŞ şeklinde dilimize yerleşmiş ve bugün bile samimiyetine inandığımız, güvenebileceğimiz, bizi arkadan vurmayacak olan kişilere verdiğimiz isimdir.

Yaşam gereği çeşit çeşit insanlarla karşılaşıyor, iletişimde bulunuyoruz. Fakat bu kişilerin birçoğu ile arkadaşlık ilişkilerini başlatamıyoruz. Kalbimizde arkadaşlık denen bir mucize var. Arkadaşlık öyle bir duygudur ki nasıl olduğunu, ne zaman ve nasıl başlayacağını bilemeyiz. Bu duygu gönülden gönüle kurulan bir köprüdür. Bunun özel bir armağan olduğunu, zor bulunan mücevherler gibi nadide olduklarını düşünmeli ve kıymetini de bilmeliyiz.

Bazı arkadaşlıklar vardır, en ufak bir rüzgârda yıkılıp, gider. Gerçek arkadaşlık ise kalbimizde ulu çınarlar gibi derin kökler salar ve büyürler. Onları devirmeye hiçbir rüzgârın, hiçbir fırtınanın, hiçbir kasırganın gücü yetmez. Hayatımız bir yap-boz oyunudur. Zaman içerisinde bu oyunun bazı parçaları yıpranıp, eskiyebilir. Hatta bazı parçaları kaybolmuş da olabilir. İşte gerçek arkadaşlar, bu yıpranan ve eskiyen parçaları onarmak, kaybolanların ise yerini tamamlamak için vardır. Yüzümüzü güldürüp, başarmamız için cesaret verirler. Bizi dinler, kalplerini açarlar. Özel günlerimizde gözlerimiz ilk onları arar. Büyük sevinç ve mutluluklarımızı ilk onlarla paylaşmak isteriz. Üzüntülerimizi ve sıkıntılarımızı biz söylemeden zaten onlar hemen fark ederler. Fark etmekle kalmaz, çözüm yolları geliştirirler. Sıkıntı, keder, mutluluk, acı, iyi ve kötü günde bunları paylaşabileceğin candan birinin olduğunu bilmek bizlere güven verir, güç verir.

Ne mutlu böyle arkadaşları bulunanlara. "İşte ben böyle bir arkadaş olabilirim" diyebilenlere de merhaba…