Merhaba yeni gün

Dün bir arkadaşımın annesi vefat etti. Ona üzülmenin yanı sıra “ annemi kaybetme korkum “ tetiklendi ve yaşamı ıskalıyorum duygusuyla zihinsel olarak saplantıya girdim ve sonunda kendimi nefes alamaz hale getirdim. Bütün enerjimi yedim.

Neden birinci tekil şahıs kullanıyorum; çünkü artık kendimi takip edebiliyorum gün içinde. Olayı duyar duymaz; tetikte bekleyen utanç ve suçluluğum hortladı ve beni ele geçirdi. Şükürler olsun; davranışlarımın sonuçlarını düşünmeden zorunlu eyleme geçme dürtümü fark edip ruhsal ilkelere odaklanıp hemen olumlu eyleme geçtim ve kendimi ikna edebildim.

Şöyle ki; yarın anneler günü, fakat ben ancak önümüzdeki hafta annemin yanına gidebiliyorum. Birlikte öyle program yapmıştık. Ayrıca ben anneme son yıllarda hiç anneler gününde hediye almıyorum. Dolayısıyla onu kaybedebileceğim gerçeği ile ben hemen annemin yanına gitmek ya da ona otuz yıl önce ( o zamanki koşullarda bu çok zordu) yaptığım gibi çiçek göndermek gibi bir sürü şeyi zihinsel olarak yapmaya çalışırken yorgun düştüm.

 Hâlbuki bugüne döndüğümde her şey çok değişti artık benim yaşamımda ve bakış açımda. Bunu kabullenmelerimde çok yol almışken, korkuyla hareket etmem bir an beni rahatlatsa da sonra yine bana katlanarak geri dönecek. Kendime duyduğum saygımdan yiyeceğim. Bunu biliyorum.

O yüzden bugün yapabildiklerime odaklandım. Ona duyduğum sımsıcak duygulara temas ettim. Ardından her gün nasıl heyecanla, görev zihniyetinden uzak ona telefon açtığımı düşündüm. Onunla konuşurken duyduğum hazzı hissettim; derken şükürler olsun, sonuçlarını düşünmeden eyleme geçme dürtümü durdurabildim, yalnızca dün için.

 Bugün yeni bir gün ve ben arkadaşımın yası ile ilgilenmeye hazırım. Şükürler olsun kendimden çıkabildim. Ateş düştüğü yeri yakıyor, şimdi arkadaşımın bana ihtiyacı var. Anneciği de nur içinde yatsın, inşallah!