Mersin'deyim

En son 1 sene önce gelmiştim.

Büyüdüğüm şehir. Çocukluğumun geçtiği.

İlkokula başladığım şehir. İlkokulum artık bir harabeye dönmüş neredeyse. Uğradım. Tadilat yapılıyor. İlkokuldan evimize gittiğim yolu yürüdüm şimdiki ayaklarımla. Bacak boyumun uzadığından olsa gerek, çok çabuk bitti yol. Ve şöyle bir baktım çocukluğumun geçtiği sokağa. Apartmana. Yol üstünde ki kırtasiye mağazalarına. Eskimişler. Yıllar beni büyütmüş, onları yıpratmış. Çok şükür demek lazım belki de. Ne mutlu ki, hala yıkılmamışlar. Ayaktalar. Ve ben bu okul-ev arası yolculuklarımı gelecek sene de yapabilirim belki.

Özlemişim çocukluğumu. 6 yaşında gözlerime taktığım siyah, kemik gözlük çerçevesi ile gördüklerimle, şimdi ki gördüklerim arasında pek bir şey değişmemiş. Hislerim de değişmemiş. Yüreğim aynı çekingen küçük okul kızına dönüverdi yürürken.

Özlemişim o çekinik, ürkek halimi. O zamanlar beni koruyacak birileri vardı çünkü…

Şimdi öyle mi ya, artık büyüdük.

Şimdi bizim korumamız gereken insanlar var hayatımızda.

Anılar bu yüzden olsa gerek. Sığınacak limanlar gibi.

Yorulduğumuzda, tükendiğimizde eskileri hatırlamak için.

Sahi ne zaman bu kadar büyüdüm ben?

Meraktayım: Okul çıkışında el arabalarının üzerinde satılan leblebi tozları, okul vakti hala satılıyor mu?

Okul kantininden aldığımız simit-şalgam ikilisi hala çocukları cezp ediyor mu?

O şalgam şişeleri hala tombul karınlı, folyo kapaklı mı?

Yazları hala okul önü cici bici ve karsambaç arabaları geliyor mu?

Eve varmadan önceki son köşe başı bakkalı Tahir Amca hâla hayatta mı?

Not: fotoğraftakiler, İleri İlk Okulu ve 3 sokak ötesinde ki Akkızoğlu Apartmanı.